…Gönül, ölümden başka bir şey arzu etmemeye başlar. İnsan yatağının yorganına, çarşafına bakar da kefenden, topraktan bir farkını göremez. Sonunda kendini yok etmek ister, ama ona da kıyamaz.
“Sanki geldim de ne buldum bu harâb-âbade
Bezm-i gamda bana hûn-i ciger oldu bâde
Her gün envâ-ı belâ türlü cefâ âmâde
Âleme geldiğime ben de peşîmân oldum”
..."Halka söylemekten utanacağın bir işi yapmaktan nasıl utanmazsın? Sen herkesten alçak mısın ki yaptığın bir işi ötekinin berikinin bilmesinden utanmak gereksin de yalnız sen bildiğin için utanmayasın"
İnsan her adımını mezardan uzaklaştırmak için atar, yine her adımda mezara bir adım daha yaklaşır.(Nitekim her nefesini hayatını uzatmak için alır. Yine her nefeste hayatından bir nefeslik zaman alır.)