Annem gidince biz, tesbih tanelerinin dağılması gibi dağıldık. Yüreklerimiz birbirinden uzaklara savruldu. Artık kimse tarafından hatırlanmıyordu birlikte geçirdiğimiz o mesut günler. Yaşanmamış bir mazide kalmış gibiydi herşey. Ama ben her şeye rağmen bir anne dokunuşuna sahip gecelerde gözyaşlarımın taçlandırdığı en içten dualarımda yer veriyordum ona. Bir de avazım çıktığı kadar bağırdığım halde sesimin duyulamadığı, anneme diye ithaf ettiğim küçürek öykülerimde... Sen hep varsın annem...