Kalbim o kadar ağırlaşıyor ki göğsümden çıkıp düşebilir. Hiçbir şey canımı bu kadar yakmamıştı. Umutlarımın yükselmesi,sonra onların parçalara ayrılması ve sonra da evin o aptal tavuk bacaklarının bu parçaların üzerinde dans etmesi.
Sanki yıldızlar hayallerimi izliyor ve dileklerimi gerçekleştiriyorlar. Gözlerimi kapıyorum ve kaderimi da değiştirebileceklerini umarak uykuya dalıyorum.
Eh,insan okulda da yanlız hissedebilir,etrafın insanlarla çevrili olsa da.
Etrafın insanlar ile çevriliyken nasıl yanlız olabilirsin ki?
Bilirsin işte , arkadaş canlısı değillerse ya da seni anlamıyorlarsa.
Artık bitti, tamam mı? Bunlara daha fazla katlanamam. Artık kimsenin kurbanı olmayacağım. Artık yapamam. Bıktım. İnsanların olanları görüp başlarını çevirmesinden bıktım. Başkalarından yumruk yemekten de bıktım.
Zorbalar hayvanlar gibidir. Korkunun kokusunu alırlar. Bu yüzden korkunu gizlemelisin. Benim yaptığım gibi yap. Dik durup biraz ses çıkar. Havlayan köpek ısırmaz derler ya,sen de sadece biraz gürültü yap işte. Böylece zorbaları basından def edebilirsin.