Başkalarına karşı kutsal bir görevimiz olduğu düşüncesiyle içimizi yakan inanç, boğulmakta olan benliğimizin en yakında yüzen can yeleğine tutunması gibidir aslında çoğu zaman. Elimizin yardım etmek için uzanması gibi görünen hareket, genelikle tatlı canımızı kurtarmak üzere tutunmak için elimizin uzanmasıdır. Kutsal görevimiz ortadan kaldırılırsa geriye zayıf ve anlamsız bir hayat kalır. Hiç şüphe yok ki benmerkezci hayatımızı bencil olmayan hayatla değiştirdiğimizde özsaygımız muazzam derecede güçlenir. Diğerkâmların, hatta had safhada tevazu sergileyenlerin kibri uçsuz bucaksızdır.