İçinde bulunduğum karmaşanın sebebini biliyordum sanırım. İnsan hayatı döngülerden ibaretti ve ben bugün bir döngüye kapılmıştım. Bir tebessümle başlayan, vedalarla son bulan... Bir kaybediş döngüsüydü bugün. Hayatımdan bir insanın daha yitip gidişinin burukluğu vardı üzerimde..
"Senden uzaklaşmak istiyorum sana zarar vermemek için ama yapamıyorum, elimden gelmiyor."
"Benim için çok kıymetlisin, gerçekten yanındayım. Bunu unutma! Her zaman yanında olacağım söz veriyorum."
T. S. Eliot ' un bir sözü var:
'Bir şeylerin yoluna girmesi için, her şeyin yolsan çıkması gerekir bazen.'
Bu sözdeki 'bazen' şuan hayatımda geçerlidir umarım çünkü o bazen kelimesine umut bağlıyorum ve bu hayatımdaki raydan çıkan her şey yoluna geri girecektir umarım..
Olmamalıydı.
Yapmamalıydım.
II. kez aynı hatayı yapıyorum.
Peki düzeltmek istesem de yapabileceğim bir şey olsa da neden yapmıyorum?
Neden yapamıyorum?
Kendimi kaybettiğim günlerdeyim..
Toparlanmak çok zor bir şey oldu benim için.. Zorlanıyorum hemde fazlasıyla..
Kendimi bulmak istiyorum ama bulamıyorum o eski içimdeki güzel kız çocuğunu özledim masum ve hayattan habersiz, sakin ve hedeflerine umut bağlayan, mutlu ve nefes alan...