Gönül şahinimi yordum gerçeğe
Sonsuzda yüzümü sürdüm gerçeğe
Teselliden kanat kırdım gerçeğe
Tecellinin sinesine kondum oy!
Sevgi ektim, naz biçmeye çalıştım,
Ne zamana, ne kendime alıştım.
Kırk senede yedi hasret bölüştüm
Yedi dünya bana düştü sandım oy!
Yağmur yorgan oldu, döşek kar bana
Anladım ki kendi gönlüm dar bana.
Alev dolu bardakları yâr bana
Sunuverdi içtim içtim kandım oy!
Başımdan bir kova sevda döküldü
Islanmadım, üşümedim, yandım oy!
İplik iplik damarlarım söküldü
Kurşun yemiş güvercine döndüm oy!
Alimlere, erenlere dost eyle
Nefsi yola serenlere dost eyle
Sana gönül verenlere dost eyle
Kibir kürkü giyenlerden uzak tut.
Günahkârız, rahmetine talibiz
Nihayetsiz şefkatine talibiz
Ermişlerin sohbetine talibiz
Fitne-fesat yayanlardan ayrı tut.
Allah'ım sen bizi iki dünyada
Kör şeytana uyanlardan ayrı tut.
Denizde, karada, hem de havada
Haram lokma yiyenlerden ayrı tut
“Bir Çeçenya’dan, bir Filistin’den vurulurum.
Onlar ayaklarından, ben yürekten vurulurum.
Bosna’da, Doğu Türkistan’da, hem de Keşmir’de.
Hasılı, her yerde her yerde ben vurulurum.”
Abdurrahim Karakoç, 03.05.2002
Gönlümü vermişim, güle ne hacet
Daha başka bir gönüle ne hacet
Altina, elmasa, tüle ne hacet
Şefkatimle duvakladım ben seni.
Mektup yazdım baharına, yazına
Gölgeden çık güneş doysun hazzına
Kilit vurdum gecelerin ağzına
Rüyalara yasakladım ben seni.
İster ağla, ister uyu bebeğim
Yüreğime kundakladım ben seni.
Yakacaksan yak da kurtul, ne deyim,
Ateş diye kucakladım ben seni.
Yazan kalem kesin yazmış fermanı
Kime sorsam "yoktur" diyor dermanı
Anlatsam çıldırtır dağı, ormanı
Yangın ağlar, deprem ağlar yarama.
Yüreğimden aşk kurşunu yedim ben
Doktor ağlar, merhem ağlar yarama.
Dilekçemi gökyüzüne verdim ben
Yağmur ağlar, meltem ağlar yarama.
Gölgesinde otur amma
Yaprak senden incinmesin.
Temizlen de gir mezara
Toprak senden incinmesin.
Küçücük gövdemizle dünyayı taşıyoruz
Yaşamak buysa eğer mutlaka yaşıyoruz.