Biz küçükken çok büyüktük.Mesela kollarımı bir açardık,dünyayı kucaklardık.Güzeldik biz küçükken ......
Kaşlarımızı almayı bilmezdik,makyaş çok büyüklerin işiydi sevmezdik.Arkadaşalarımızla beraber bir gece uyuya bilirsek eger velinimetti bizim için,lükstü.zenginlikti.Ailelerimiz en az beş kez arardı eve beş dakika geç kaldıgımızda.Otobüsteyim bile diyemezdik.Otobüs lüsktü,zenginlikti,koşa koşa eve varana dek nefes almazdık ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabı verirdik.
Biz bir gülerdik küçükken,kalbimiz kahkahalar atardı.
Biz küçükken öğretmenimizin en yakın arkadaşımızla sıralarımızı ayırmasın diye,teneffüse kadar konuşmazdık.Not yazardık birbirilerimize.Biz diyorum küçükken bizdik böyle bayağı bir kalabalıktık.Yani biz diye bileceğim kadar çok.Biz küçükken bir büyüktük ki böyle kollarımızı açsak sığmazdı eni boyu.
Sonra mı? Büyüdük. kollarımızı açtıgımızda bir kişiyi bile sığdıramayacak hale geldik.küçülene kadar büyüdük,çok büyüdük yani. Biz olamadık bir daha.Sen ben olduk.Büyüklük lüks degildi.zenginlik degildi koşa koşa büyüdük.büyürken ne de çok küçüldük...
: ) Nazım Hikmet Ran..