Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
8
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
erdal öz kitabın sayfalarına şiir mısraları serpiştirmiş ara ara, ben de bir şiir ile veda etmek isterim gülünün solduğu akşam' a:
“ ... sen misin seni sevdiğim o kavga,
sen o kavganın güzelliği misin yoksa?
bir inancın yüceliğinde buldum seni!
bir kavganın güzelliğinde sevdim.
bin kez budadılar körpe dallarımızı,
bin kez kırdılar,
yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz!
bin kez korkuya boğdular zamanı,
bin kez ölümlediler,
yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz,
bitmedi daha sürüyor o kavga,
ve sürecek,
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!”
Adnan Yücel
Yazılacak çok şey var, fakat hem mümkün değil, hem de sırası değil...
Candan selamlar.
Hüseyin İnanKitabı okudu
DENİZ MAHKEMEYE DÜŞMÜŞ
AVUKATI BEN OLAYDIM
Devrimci olmasaydım intihar ederdim,
Kâğıdımız çaput bizim
Kefenimiz bulut bizim
Mesleğimiz umut bizim
Kıranlara selâm olsun
Ülkü TamerKitabı okudu
Ben işe karışarak Alp’in yerine Ato’nun gitmesini sağladım.
Sinan: Yetenekli bir arkadaş. Her şeyiyle iyi.
Gurubumuzun genel sorumlusu. Şimdiye kadar yanlışı yok.
Ve birden Sinan’ın hiç dilinden düşürmediği bir şiir dökülüyor içimden, o akşam saatinde:
«Ölüm buyruğunu uyguladılar
Mavi dağ dumanını
Ve uyur uyanık seher yelini
Kanlara buladılar
Sonra oracıkta tüfek çattılar
Koynumuzu usul usul yoklayıp
Aradılar
Didik didik ettiler
Kirmarışah dokuması alkuşağımı Tespihimi tabakamı alıp gittiler
Hepsi de armağandı...»
Ahmed Arif - 33 kurşun şiiri (Vurulmuşum)Kitabı okudu
Önümde yatan ölü incecikti, dal gibiydi.
Çıplak bedeninde mor noktalar vardı. Bir çifteden çıkan saçmaların izleri olmalıydı.
Eğilip daha yakınına sokuldum. Yüzüne baktım. Dudakları gerilmişti. Belli ki ilk ölen oydu.
Solmuştu yüzü, eskimişti. Saçları alnına yapışmıştı. Sanki bir kriz anında güçlükle soluk alır gibi bir görünüm vardı yüzünde. Ama hiçbir buruşma yoktu, gergindi yüzü. Dudaklarındaki kasılma, çektiği acıdan gibiydi...
Yavaşça eğildim. Yüzüne yaklaştırdım yüzümü. Ne kadar da solgundu. Acı, donup kalmıştı yüzünde. Ağzına sinekler konmuştu, geziniyorlardı dudaklarında. Uzanıp üfledim sinekleri, kovdum. Havalanıp yine kondular. Daha hızlı üfledim. Gözleri yarı aralıktı. Dudaklarımı uzattım, öpmek istedim onu. Ve eğilip öptüm soğumuş alnından. Bir daha öptüm.
Birden boynundaki yırtığı gördüm. İlk kurşunu boynundan yiyip çöken kimdi?
İçimden yuvarlanıp gelen bir ses, sanki hiç tanımadığım bu genç ölüyle tanıştırmak istedi beni;
«Alp bu» diyordu içimdeki ses.
Ve taştı dudaklarımdan. Bağırmışım:
«Alp bu!»
Kendi bağırışımla kendime geldim. Çevreme bakındım. Off, ne kadar kalabalıktılar. Ne kadar yalnızdım. Kimdi bu insanlar?
«Alp mi dedin?»
«Alp bu,» dedim.
«Alp. Hangi Alp? Soyadı ne? O da Orta Do-ğu’da mı okuyor?»
Soruyorlar: «Alp diye biri var mı o fotoğrafların arasında?»
Yanıtlıyorlar: «Yok komutanım.»
«Kim bu Alp?»
«Alp bu» dedim, sustum.
Ne demek ‘Kim bu Alp?’
Artık hiçbir soruyu yanıtlamak istemiyordum. Zorladılar, ama konuşmadım.
«Tamam. Yeter. Götürün.»
Kollarımdan tutup yanyana yatan iki ölünün üç metre kadar açığındaki üçüncü ölüye doğru çektiler beni.
«Bu kim?» Baktım. Tanıyamadım.
«Kim bu?» Hiçbirine benzemiyordu.
«Söyle, kim bu?» «Rahat bırakın, düşünsün çocuk,» dedi bir ses.
Rahat bıraktılar.
Bir süre konuşmadılar.
Neden sonra sordular:
«Kim bu?» Döndüm: Arkamdaydılar. Kalabalıktılar. Öte de, az ötede otların üstünde yatan Sinan’la Ka dir’in uyuyuşlarına baktım. Sonra yine döndüm önümde yatan genç ölüye. Kim olabilirdi? Kafamdan bütün arkadaşların görüntülerini bir bir geçiriyor, adlarını fısıldıyordum bir bir.
Sinan’ın hemen yanında yatan ikinci ölünün başucuna götürdüler. Onu da otlann üstüne arkaüstü uzatmışlardı. Hemen tanıdım: Kadir’di.
Ah, hiç aklıma gelmezdi Kadir’in öleceği. Sinan’ı düşünmüştüm de, Kadir’in ölebileceğini hiç getirmemiştim aklıma.
Nasıl da hemencecik paniğe kapılırdı.
O tepede onu son görüşüm geldi gözlerimin önüne: Yün başlığını yanlarından kıvırıp kalpağa benzetmişti. Ateş ediyordu. Yere çömelmişti. Hafifçe yana kaykılmıştı. Ağzındaki o tek altın di şi de, güneş vurdu mu ışıldardı.
«Kadir mi bu?» dediler.
Onun da yüzünde Sinan’ınki gibi çok rahat, çok sakin bir görünüm vardı. O da uyur gibiydi.
Çıplak bir uykuda. Sanki kollarıyla Karlo’sunu, o pek sevdiği silâhını tutuyor gibiydi. Belli ki Karlo’suyla ölmüştü.
«Kadir,» diyebildim.
Gözleri kapalıydı. Uyur gibiydi. Çok rahat, çok sakin bir görünüm vardı yüzünde.
«Kim bu?» dediler.
«Uyuyan biri,» dedim, yavaşça.
«Ama kim?»
«Bir ölü belki de.»
«Ölü tabii. Görmüyor musun? Delik deşik.»
«Bir ölü,» dedim.
«Adı ne?»
Bir ölünün adı ne işe yarardı ki artık.
Sinan’la Alp’i son gördüğüm yeri tanıdım uzaktan. Yoktular artık. Çekilmiş olmalıydılar.
Birden Sinan’ın ölmüş olabileceğini düşündüm. Sinan’ın da, Alp’in de. Bunu düşünürken Kalaşnikov’un sesi, Sinan’ın yaşamakta olduğunu dağa taşa duyuruverdi.
Sinan yaralıydı ama yaşıyordu. Kadir’i ateş ederken görmüştüm; yara bile almamıştı. Alp’in boynundan aldığı yaranın öldürücü olmadığı belliydi.
Sinan’ ı düşündüm, Alp’i düşündüm o vurulup öne bükülmüş durumuyla...
Alp’le Sinan yanyana yürüyorlardı şimdi.
Sinan’ ın aksaması daha azalmış gibiydi. O çıplak tepeye doğru gidiyorlardı.
Birden o tepeden de üstlerine yaylım ateş başladı.
Alp, Sinan’a iki adım kala birden sarsılıp öne doğru bükülüverdi. Boynunu tutuyor, topar lanmaya çalışıyordu. Yarayı boynundan almış olmalıydı. Gidip Sinan’a tutunmayı denedi. Sinan, bir kolunu Alp’in beline sardı. Alp’in bir kolu da Sinan’ın omuzundaydı. Birlikte sürükleniyorlardı şimdi, iki yaralı.
Ve birbirlerinden kopup düştüler yere. İkisinin de düştükleri yerden ateşe başladıklarını gördüğüm anda, sırtıma inen dipçikle son görüntü de siliniverdi.
Bu onları son görüşüm oldu: Alp karşıki çıplak tepeye, Sinan bizden yana ateş ediyordu.