İktidarlarını pekiştirmek için tiranların, halkı durmaksızın yalnızca itaat ve kulluk etmeye değil, aynı zamanda kendilerine bir nevi tapınmaya alıştırmaya çabaladıkları da açık değil midir?
Tek adama diz çöken iki, üç, bilemediniz dört kişi olsaydı bu tuhaf olsa bile izahsız olmazdı: Yüreksizlik der, geçerdik. Peki ya yüzlerce, binlerce kişi, tek adamın zulmüne uğruyorsa, onu alaşağı etmeye cesaret edememeleri korkaklık mıdır? Fakat yüz kişi, bin kişi de değil, yüz ülke, bin kent ve bir milyon insanın, hepsine açık açık serf ve köleden farksız muamele eden birine saldırmadığını, yerle bir etmediğini görüyorsak bunu nasıl nitelendireceğiz? Buna alçaklık mı diyeceğiz?