Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
Alper
Alper
@foldsville
Stockholm, Sverige
230 kütüphaneci puanı (Geçen ay: 40)
323 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Distopik bir İngiltere’de geçen sembolizmle harmanlanmış farklı bir tiyatro eseriydi. Sade bir hikaye, sıradan karakterler var gibi görünse de çok daha derin bir anlamı vardı bence. Bir tarafta İngiltere’nin çıkarlarını her şeyin üstünde tutan genç, idealist bir müfettiş, diğer tarafta her şeyin ortasında çaresiz bir şekilde kalmış bir kadın ve yanında da kaybının verdiği acı yüzünden adım adım eriyen bir baba vardı. Kısacık bir zaman diliminde üçünün de hayatları iç içe geçmeye başlar. Haliyle birbirlerini etkilemeye ve birbirlerinde izler bırakmaya başlarlar. Müfettişin kendini ve öğrendiği ilkeleri sorgulamaya başlaması, kadının her şeyi bırakıp gitmeyi düşünmesi ve babanın kaybı yüzünden gerçeklerden uzaklaşması çok güzel bir şekilde yansıtılmış.
Harlan Coben polisiye yazma işini gerçekten layığıyla yerine getiriyor. Daha ilk sayfadan hızlı bir başlangıçla kitap sizi içine çekiyor. Haliyle hemen daha başlangıçta bağlandım kitaba. Çok fazla karakter olmasına rağmen hepsi de kitap içinde sırıtmadan uyumlu bir şekilde sunulmuştu. Hiçbir tutarsızlık yoktu. Hikayeye gelince de gerçekten ilginçti. Birden fazla olayın olması ve bu olayların bir şekilde birbirine bağlanması son derece incelikli bir işle yapılmış gibiydi adeta. Sonlara dair bir şeyler tahmin etseniz bile hep bir değişken ortaya çıkıp gene sonu sizin için puslu hale getiriyordu. Bu bakımdan ileriye doğru sürekli tahminlerde bulunmaya çalışmak pek keyifliydi. Son derece doyurucu bir kitaptı. Benim için kitaptaki en güzel ayrıntı da “Tek Bir Bakış” kitabındaki Eric Wu’nun bu kitapta da olmasıydı. Kronolojik sıraya bakarsak önce bu kitabı okumanız daha doğru olur ama çok da önemli bir gereklilik değil tabii bu.
Şimdiden okuyacaklara keyifli okumalar diliyorum. Polisiye seviyorsanız okuduğunuza pişman olmayacaksanız.
Gene ilk kitap gibi oldukça keyifliydi okuması. Saatlerce başından kalkamadan okudum haliyle. Aynı ilk kitap gibi okurken diziden bir bölüm izliyor gibi hissettim. Gerçekten diziyi kitaba bu kadar iyi yansıtmak kolay bir iş değil. İlk kitabı bir tık daha başarılı buldum ama. Bunun da sanırım nedeni Stottlemeyer ve Randy’nin kitabın büyük bir bölümünde olmayışlarıydı. Sadece giriş ve final kısımlarında olmaları beni biraz hayal kırıklığına uğrattı. Gene de Monk ve Natalie’yi okumak pek keyifliydi tabii.
İlk kitapta olduğu gibi tekrar Natalie’nin gözünden anlatılmıştı kitap. Zaten olabilecek en mantıklı şeydi bu. Zira Monk’u Natalie’den başkası bu kadar derinlemesine inceleyip anlatamazdı. Özellikle Monk’un ilaç aldığı kısımlardaki anlatımı şahaneydi. Gülmekten katılarak büyük bir keyifle okudum o kısımları.
Diziyi seviyorsanız muhakkak okumanız gereken bir kitap bu emin olabilirsiniz. Yalnız size tavsiyem önce bu kitaptan başlamanız. Her ne kadar ikinci kitap olsa da zaten birbirlerinden bağımsızlar. İlk kitabı sonraya bırakırsanız daha çok keyif alırsınız. İlk kitap bana daha doyurucu geldi zira. Bu ikinci kitabı güzel bir yemek, ilk kitabı da yemeğin üstüne yediğiniz ve büyük bir haz alacağınız lezzetli bir tatlı olarak düşünün. Eminim pişman olmayacaksanız.
Okur Takip Önerileri
Kitapta birbirinden farklı üç hikayeye yer verilmiş. Hikayelerin farklılığı sadece birbirlerinden bağımsız olmasından değil aynı zamanda çok farklı türler olmasından da geliyor.
İlk hikaye hayattan alınmış bir kesit gibiydi. Sıradan insanların sıradan bir hikayesiydi. Basitti ama aynı zamanda da insanı kendisine çeken bir yanı vardı. İki yaşlı çift üstünden giden, insanın içini ısıtan ama yer yer de üzen bir yapıya sahipti.
İkinci hikaye ise fantastik bir hikayeydi. Haliyle beni pek şaşırttı. O dönemlerde böyle farklı ve güzel bir şey ortaya çıkardığı için Gogol’a hayran olmamak elde değil. Hikayenin giriş kısmı biraz yavan olsa da sonradan çok iyi toparlandı. O kısımları soluksuz okudum. Ne olacağını bir türlü kestiremiyordum zira. Ama sonu ise bir anda oldu bittiye getirilince biraz hayal kırıklığına uğrattı beni. Hikayenin ana karakterine dair bir şeyler daha öğrenmek isterdim özellikle.
Son hikaye ise iki insanın bozulan dostlukları üstüne yazılmış oldukça komik bir hikayeydi. İki karakter de birbirinden güzeldi. Didiştikleri kısımlar biraz daha çok olsa daha da keyifli olabilirdi ama. Ayrıca o dönemin bürokrasisine yönelik bir eleştiri barındırmasını da çok sevdim. Salt bir güldürü değil aynı zamanda da bu yönüyle güzel bir eleştiri yazısıydı.
Sonuç olarak oldukça güzel öykülerdi. Ama hepsinde de final kısımları biraz eksik geldi bana. Gene de Gogol’u tanımanız için güzel bir başlangıç bence bu hikayeler.
Alfred Hitchcock’ın böyle bir edebi yönünün olduğunu bilmiyordum. Bence fena da bir iş çıkarmamış. Hortlak kitabı toplamda 6 farklı hikayeden oluşuyor. Her hikayenin ortak bir yönü var. O da hikayelerdeki gerilim havası. Bu yönden bana aynı Hitchcock filmlerini izliyormuşum gibi hissettirdi. Her hikayeyi başarılı bulduğumu söyleyemem ama okuması oldukça rahattı ve hikayelerdeki hareketli tempo hiç azalmıyordu. Hikayelerdeki gerilim ve hareketlilik hali bazı hikayelerin daha kötü sonuçlanmasını sağlamış ama. Tam olarak toparlanamadan bitiyor bazı hikayeler. İşlenişe ağırlık verilmesi sonuçlarda olumsuz bir etki yaratmış. Gene de genel olarak güzel bir derleme ortaya çıkmış. En sevdiğim hikaye ise “Yeşil Kalp” oldu. Gerilimin yanında psikolojik olarak da çok güzel işlenmişti. Ana karakter William’ın adım adım değişimine şahit olmak çok keyifliydi benim açımdan. Ahlaki ikilemler hususunda güzel bir örnekti bu hikaye. Ne tam sevebiliyorsunuz William’ı ne de nefret ediyorsunuz. Okuyucu olarak tam da William gibi davranırken buldum bu bakımdan kendimi zaten.
Eğer ki bir gün elinize geçerse bu kitap bir şans verin derim. Pişman olacağınızı düşünmüyorum.
Monk gerçekten çok sevdiğim bir diziydi. Kitabı da okumaya başlamadan önce heyecanlıydım haliyle. Kitabı okumaya başladığımda da bu heyecanım katlanarak arttı. Çünkü sanki kitabı okumuyor aksine diziden bir bölüm izliyor gibi hissediyordum. Kitapta karakterler çok güzel yansıtılmış. Daha ilk sayfalardan özellikle Monk’un o eşsiz karakteri beni oldukça eğlendirdi. Kitap Monk’un asistanı Natalie’nin gözünden anlatılmıştı. Bu da kitaba güzel bir hava katmış bence. Çünkü Natalie’nin Monk’un hareketleri üstüne yaptığı gözlem ve yorumlar şahaneydi. Okurken oldukça güldürdü haliyle. Başta basit gibi görünen cinayet davasının gittikçe karmaşık bir hal almasına rağmen akıcı bir şekilde sunulmasını da çok sevdim. Randy gibi bir karakterin üstünde nedense az durulmasını eksik buldum ama. Zira dizide Randy bu kadar geri planda kalmıyordu. Ama dizideki gibi ortaya attığı saçma teorilerini kitapta da ortaya atması çok güzel bir ayrıntı oldu.
Her şeyiyle beraber oldukça tatmin edici bir kitaptı bence. Benim gibi dizisini seviyorsanız emin olun bu kitabı da çok seveceksiniz.
Vietnam edebiyatından okuduğum ilk kitap oldu. Böylesine farklı bir kültürü tanımak adına da güzel bir deneyim oldu benim için. Kitabın yazarının sadece bu kitabının çevrilmiş olması da oldukça üzücü. Zira çok büyük keyifle okudum bu kitabı. Aynı şekilde diğer eserlerine de ulaşmak isterdim.
Gök Cephesi gerçekten baştan sonra akıcı bir şekilde okunan bir kitap. Daha ilk sayfalarından savaşın o boğucu ve hareketli atmosferine sokuyor sizi. Okurken ülkesini canla başla savunan insanları görüyorsunuz. Bu da haliyle Vietnam halkını kendinize yakın hissetmenize sebep oluyor. Kitap iki kısımdan oluşuyor bana göre. Bir tanesi savaşın içi diğeri ise savaşın insanlar üzerindeki etkisi. Savaş hali beklendiği gibi oldukça hareketli geçerken savaşın anlatılmadığı kısımlarda ise bir çaresizlik ve yıkım hali tasvir ediliyor. Kitabın ana karakteri Luong savaşın getirdiği etkileri bütün çıplaklığıyla gözümüze sokuyor. Okurken yer yer Luong’dan daha öfkeli veya neşeli olabiliyorsunuz. Bu da yazarın mükemmel anlatımı sayesinde oluyor tabii.
Sonuç olarak elinize bu kitap geçerse muhakkak okumanızı tavsiye ederim. Hem farklı bir kültürü tanımış olursunuz bu sayede hem de dünyanın öbür ucunda olsalar dahi insanların özünde çok da farklı olmadığını anlarsınız.
Gerçekten şu ana kadar okuduğum en ilginç öykülerdi. O. Henry’i bu zamana kadar okumadığım için pişmanlık duydum. Her öykü farklı bir dünyaydı adeta. Kimi insanı gererken kimi de kahkaha attırıyordu. Kitabı okurken bu kadar farklı ve yoğun duygular yaşayacağımı hiç beklemezdim. Gerçekten ustaca yazılmıştı öykülerin hepsi. Ağırlıklı olarak işin mizahi yönü ağır basıyordu ama insanı düşündüren öyküler de yok değildi. Favori öyküm ise “Düşmanı Dost Eden İllet” öyküsü oldu. Sanki bir Moliere oyunu izler gibi hissettim.
Yazarın genç sayılabilecek bir yaşta hayatını kaybetmesine çok üzüldüm. Zira yaşasa bu şekilde onlarca güzel kitap çıkarırdı. Ama maalesef bütün bunlardan mahrum kalmak zorundayız. Yazarı hiç okumadıysanız bu kitapla çok güzel bir başlangıç yapabilirsiniz.
Knut Hamsun oldukça sakin bir tablo çizmiş bu kitapta. Bir romandan ziyade küçük bir köyün günlük, sıradan hallerini anlatan bir günlük gibiydi adeta. Hal böyle olunca kitap okur gibi değil de orayı izler gibi hissettim.
Hemen hemen her karakterin gözünden bir şeyler aktarılması da hoş bir detaydı. Başka kitaplarda kolay kolay göremeyeceğimiz bir şey bu. Bu karakterler de son derece sıradan karakterlerdi. O yüzden ister istemez sempatik buldum onları da. Belki de günlük hayatımızı anımsattıklarından olsa gerek. Bazı karakterler merak uyandırıcıydı. Bunların üstünde biraz daha derinlemesine durulmasını isterdim. Yaşlı Mack, rahibin karısı veya Olga gibi. Bir de bazı olayların çok üstünde durmadan başka bir olaya geçilmesi biraz garip geldi. Tam ne olacak diye beklerken farklı bir yere gitti her seferinde kitap. Ve sonunda sakin bir şekilde başlayan roman gene aynı şekilde sakin ve ucu sonsuz ihtimallere açık bir şekilde sona erdi.
Açlık kitabına kıyasla biraz yavan geldi bana ama bu da Açlık kitabının harika olmasından kaynaklanıyor belki de. Behçet Necatigil çevirisini de okumak da çok güzeldi. Ne olursa olsun bu kitabı okumak hoş bir deneyimdi bence. İskandinav edebiyatını okumak için de Knut Hamsun’dan daha iyi bir tercih olamaz ilk etapta zaten.
Hırsız ve Köpekler (Kitabı bitirmeden incelemeyi okumamanızı tavsiye ederim)
Gerçekten enfes bir kitaptı. Said’in içinde yanıp tutuşan intikam ateşini daha ilk satırlardan itibaren hissediyor insan. Haklılık payı da vardı bence. Sevdiklerinin ihanetine uğramış ve bütün dünya kendisine sırtını dönmüştü adeta. Böyle bir durumda aksi bir davranış gösteremezdi zaten. Baştan sona kendisini masum olarak gördü Said. Büyük ölçüde de haklılık payı vardı başlarda. Ama sonra eylemleri masum insanları da etkileyince biraz değişti benim açımdan bu durum. Böyle hissetmemde de en büyük neden Said’in yaptığı bazı yanlış eylemlerden kendisini asla sorumlu tutmamasaydı. Belki karakteri yüzündendi, belki de onu bu hale getiren insanlar yüzündendi. Bunu hiçbir zaman tam olarak bilemeyeceğiz şüphesiz. Ama bu durumu beni rahatsız etmedi tabii. Yüreği acılarla yoğrulmuştu zira. Adım adım elindeki her şey kayıp gidince nasıl tarafsız gözle bakabilirdi ki her şeye? En üzüldüğüm nokta ise onu her şeyiyle kabul eden Nur ile mutlu olma fırsatını yakalayamamış olması. Kitabın başında yalnızdı. Sonunda da yalnız bir şekilde karanlığa karıştı.
Orta karar bir polisiye
Okuduğum ilk Van Dime polisiyesi oldu. Kitabın akıcılığına diyeceğim yok. Bir çırpıda okuttu kendini. Ama sanki her şey çok üstünkörü anlatılmıştı. Güzel bir mekan seçimi ve birçok karakter varken bunların çok da derinlemesine kullanılmadığını düşünüyorum. Kitapta çok fazla ilginç karakter vardı. Ama nerdeyse hepsi birkaç cümleyle geçiştirildi. Örneğin bir define avcısı ve uluslar arası tanınmış bir hırsız gibi farklı karakterler varken ne yazık ki onları çok da tanıma fırsatı bulamadık. Bütün kitap Vance’in üstünden gitti. Bence kitabın potansiyeli harcanmış sırf bu yüzden. Ayrıca normalde böyle polisiyelerde okur kitabın ana karakterine hayranlıkla karışık bir sempati duyar. Ama bu kitapta ben onu yaşayamadım.
Dumas ve Hayaletleri (Kitabı okumadan bakmanızı tavsiye etmem)
Alexandre Dumas bu sefer farklı bir yol çizmiş. Aynı Charles Dickens’ın hayalet hikayeleri gibiydi. Ürpertici ama bir o kadar da okuması keyifli hikayelerdi. Kitaba gelirsek, doktorun baştan sona kararlılıkla sürdürdüğü şüpheciliğini sevdim açıkçası. Nasıl bir hikaye olursa olsun kendince argümanlarla çürütmeye çalışıyordu her defasında. Bu da güzel bir denge kurmuş kitapta. Anlatıcılara daha yakın hissediyor insan kendisini ama doktorun karşılık vermesi de bir canlılık katıyordu kitabın akışına. En sevdiğim hikaye ise “Kedi, Kapıcı ve İskelet” oldu. Çünkü bu üç varlık da aslında hikayedeki hakimi bir yolculuğa hazırlıyordu. İlk gelen “Kedi” kötü bir olayın habercisiydi. Aslında hakimi bir nevi uyarıyordu. Hakim tam varlığına alışmışken yerini “Kapıcı” aldı sonra. Kapıcının sakinliği, hakime her yerde her daim eşlik etmesi onu ölüme hazırlama yoluydu sanki. Bu noktada hakim sakin bir şekilde kabullenmiş gibiydi her şeyi. Ama sonra üçüncü ve son varlık geldi. “İskelet”. Onun da tek bir anlamı vardı. Ölüm. Yani hakimin dünyadan ayrılma vakti gelmişti. Kapıcı sayesinde bu düşünceye aslında kendini hazır hissediyordu. Ama ölümün işareti olan o iskelet varlığını gösterince hakimin aslında kendisini kandırdığını gördük. Hiç hazır değildi ve asla da hazır olmayacak gibiydi. Ama elinden de korku ve endişe içinde davranmaktan başka bir şey gelmiyordu. Ve beklenen oldu tabii sonra. Ölüm. Mutlak son. Bu hikayenin baştan sonra her şeyi adım adım bize göstermesi çok hoşuma gitti. Sanki sadece hakimi değil bizi de hikayenin sonuna hazırlıyordu.
Tarjei Vesaas kuzeyin dinginliğini çok güzel bir şekilde yansıtmış kitaba. Yaptığı tasvirler ve kullandığı yalın dil sayesinde de sanki oradaymışım gibi bir hisle okudum kitabı. Mattis’e de gerçekten bayıldım. Baştan sona kaybetmediği o içindeki çocuk sayesinde tebessümle okudum bütün kitabı. Olayların başlarında çevresine aldırış ediyor gibi görünse de sonradan her seferinde kendi başının dikine gitmesi çok hoş bir şeydi bence. Kim olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın karakterinden asla ödün vermedi baştan sona. Ama Mattis her ne kadar kitabı tek başına sürüklese de bazı ayrıntılar kitabı biraz aşağı çekti benim açımdan. Diğer karakterlerin üstünde pek durulmadı. Hege’nin karakter gelişimi bir anda gerçekleşti ve bu beni biraz rahatsız etti. Başta sempati duyduğum Hege bir anda karakterinin tersi bir şekilde davranışlar göstermeye başladı. Kitap Mattis’in bakış açısından gittiği için böyle olmuş olsa da gene de bir şekilde bu kısımların altı daha da doldurulabilirdi. Zira bu şekilde Mattis’in hislerini de daha iyi anlardık.
