Geçen senelerde, Julia Quinn'in Cennet Gibi kitabını okumuş ve pek sevmemiştim. Daha doğrusu, kitabı başlarda çok sevmiştim ama sonlara doğru beğenim adım adım düşüşe geçmişti. O zamandan beri de yazarın herhangi bir kitabını okumadım ama yazardan vazgeçmiş falan değildim elbette. Bridgerton serisini okumak uzun zamandır aklımdaydı mesela fakat sürekli erteliyordum. Gelgelelim sosyal medyamda sürekli Bridgerton dizisini görmeye başladığım için artık bunu bir işaret olarak kabul ettim ve sürekli ertelediğim bu seriye ilk adımımı attım.
Kitabı başlarda inanılmaz keyif alarak, sürekli sırıtarak, elimden bırakmak dahi istemeyerek okudum. Daphne ve Simon'un arasındaki diyaloglar o kadar eğlenceliydi ki kitabı sevmemem mümkün olmadı. Hele Daphne'nin kimsenin yardımına ihtiyaç duymadan yumruklarıyla kendisini kurtardığı sahneye bayıldım.
Fakat tam da Cennet Gibi'de olduğu gibi bu kitapta da ortalara doğru beğenim azalmaya başladı. Daphne'nin pervasız davranışları yüzünden yaşanan düello olayı ve bu olayın devamında olanlar inanılmaz canımı sıktı. Bu yaşananlar yüzünden karakterler arasındaki tüm büyünün bozulacağını düşündüm. Ama kitabın devamı beni de şaşırtarak çok güzel ilerledi. Simon ve Daphne arasındaki o güzel ilişki ilk sayfalardaki gibi devam etti ve kitap eğlenceli yönünden hiçbir şey kaybetmedi. Özellikle Simon'un sarhoş olup yaptıkları ciddi ciddi kahkaha atmama sebep oldu.
İlerleyen sayfalarda ise büyük bir sıkıntı yaşandı. İki karakterin de bu sıkıntıya verdiği tepkilerde haklı olduğu noktalar vardı ve evet, Simon'un açısından bakınca onu da anlayabiliyordum ama ne olursa olsun Simon'un Daphne'nin bilgisizliğinden faydalanıp ondan böyle bir bilgiyi saklamasını ve onu kandırmasını doğru bulmadım. Hâliyle bu kısımlarda Daphne'ye daha çok hak verdim.
Gelgelelim Daphne'nin daha sonrasında yaptığı şey için aynı duyguları hissedemedim. Çok yanlış bir davranışta bulundu ve bu davranışıyla beni çok kızdırdı. Konuşarak halledilmesi gereken bir konuda Simon'un rızası olup olmadığını umursamadan kendi kendine böyle çirkin bir karar alması ve bunu uygulaması korkunçtu. Yazar bu durumu farklı göstermeye çalışsa da Daphne'nin yaptığı romantiklik değil, zorbalıktı. Daha da kötüsü, Daphne yaptığı şeyden dolayı pişman bile olmadı. Hatta bir şekilde Simon'u suçlu çıkardı.
Hem Simon'un hem de Daphne'nin birbirlerinin fikirlerini hiç umursamadan bu tarz çirkin eylemlerde bulunması kitaba olan olumlu hislerimin değişmesine sebep oldu. Keşke gayet keyifle okuduğum kitap bu sahnelerle harcanmamış olsaydı.
