Mükemmeldi. Sürekli olarak tavana bakmam gerekti gözlerimin doldugunu gizlemek için. Bazı bölümlerde ise titreyerek okudum. Ruhum usudu gerçek anlamda titredim. Sadece Assef le karşılaşma bölümü fazla tesadufi geldi. Dünyanın adaletsizligine isyan ettim bazen, bazen de ilahi adaleti gördüm ama sevinmeye korktum. Çünkü o zaman bile kötülük vardı kötü biri olmaktan korktum. Ve sürekli olarak şunu düşündüm : kötülük için çok fazla nedenimiz var; ırkçılık gibi, din farkı gibi , cinsiyet farkı gibi. Iyilik için bir nedene ihtiyacimiz yok aslında ama neden sadece iyi olamiyoruz?
