Yalnızlığa dair neler okuduk neler hissettik. Kimi zaman Kafka gibi mutluluk arayan insan yalnız olur, Peres gibi şeffaflık ve var oluşunu öğrenmek için yalnız olur ve tabiki Schopenhauer gibi özgürlüğü hissetmek isteyen insanlar yalnızlığı seçer. Asil bir yalnızlığı hangimiz lakayt bir arkadaşlığa tercih etmeyiz ki? Sanıldığı kadar anlatıldığı kadar kötü müdür yalnızlık? Yoksa imrenilecek bir şey midir? Cahil kalmak uğruna insan yalnızlıktan şikayet edebilir mi? Peki evladının ölümüne şahit olan bir anne ile ihanete uğrayan bir eşin yalnızlığı aynı mıdır? Hepimiz yalnızlığı özleyecek kadar kalabalık ilişkilere de gireriz, kalabalık ilişkileri özleyecek kadar da yalnız hissederiz. Bir de zihinsel yalnızlık, duygusal yalnızlıklar... insanlardan nefret etmeden de yalnız olmak istenebilir mi ? Peki gerçekten yalnızlık sadece Allah'a mı mahsustur? İtalyan Psikiyatr Borgna, felsefi görüşlerin edebi diliyle aktardığı kitabında, yalnızlığı biraz daha detaylandırıyor. Acı içimizde sessiz bir çığlık attığında insan ilişkilerinden uzaklaşırız, canımız yanar ve kendimizi izole ederiz. Kendimize acıdığımız için de yalnızlığa düşeriz, başkasına acıdığımız için de.. Kendi sağlığımız için de yalnızlığı seçeriz, başkasının yalnızlığı için de.. Hayallerimiz için de yalnızlığa erişiriz, hayallerimizden vazgeçtiğimiz için de.. Sahi yalnızlık; düşülecek, tercih edilecek ya da erişilebilecek bir şey midir? Kimi insan yalnızlıktan ötürü intihar ederken kimisi büyük bir şair ya da bilim insanı olabiliyor. Herkesin yalnızlığı kendi acısında gizlidir diyelim, edebi olarak okuduğumuz, felsefi olarak düşündüğümüz ve hayatımızın her alanında hissettiğimiz yalnızlığı bir de Borgna'dan okuyalım..

Ruhun YalnızlığıEugenio Borgna · Yapı Kredi Yayınları · 2020418 okunma

·

975 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

yy