Çocuk olmayı hiç sevmedim. Çevremdekilerin ancak baldırlarına kadar erişebiliyor olmayı, salonda paldır küldür yürüyen gürültücü devlere bakmak için başını kaldırmayı –yıllar sonra bunun çocuklar için uydurulmuş yalancı ve yapay bir dil olduğunu anlamış bulunduğum yapay ve yabancı bir dille- konuşmalarını dinlemek zorunda kalmayı çok aşağılayıcı bulurdum. Hele şu sonsuz kibarlıkları! Salak herifin biri gönlünden kopup da sana bir teklik verdi diye kurulmuş saat gibi teşekkür etmek zorunda kalmak. Parayı ağzıma tıkıp karnabahar kulaklarımı kıvırıp, bu ten rengi otomattan da aynı cevabı alabilirlerdi yani. Yetişkinler küçük madeni parçaları etrafa saçıp, ucuz saygı toplamayı çok iyi bilirler.
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.