Zek ile olan sandman maratonumuzda yedinci ciltteyiz. git gide sona yaklaşıyor olmanın gerçekliği beni üzmüyor değil.
bu cildi okurken rüya ile hezeyan'ın diyaloglarıyla sıkça karşılaştım. bir abi ve küçük kız kardeşinin iletişimsiz ilişkilerine şahit oldum. bu cilt boyunca iki kardeşe de bolca merhamet duygusu hissettim.
rüya birçok defa da olduğu gibi düş kırıklıkları içerisinde bulmuş yine kendisini. inanmak istemiş birisine ve belki de tutunmak istemiş karşısındakine. sevmiş tanrılar bile yokken var olan sonsuzlar'dan rüya. belki de tutmak istemiş sıcak bir teni ve alışık olduğu kumlar gibi kayıp gitmiş ellerinden sevdiği. belki de her seferinde umarsızca gittiği için karşısındaki ailesine bile güven besleyip sıcaklığını hissetmekten korkmuş. kim bilir?
hezeyan'a bolca sarılmak geldi içimden. kimsesiz, kendisini bir yere veya bir kişiye ait hissedemeyen küçük bir kız çocuğu gördüm onda. kendisinden büyük altı kardeşe rağmen, varken yok görülen ve hüznün birebir kendisi olan minicik birisi olmuş. haz'dan hezeyan'a dönmüş küçücük bedeni. kimse kol kanat germemiş belki de şu zamana kadar. ait hissetmek için her an görüntüsü değişen birisi, belki bulunduğum ortamla uyuşurum umuduyla.
bu hissiyatları içimde derinden hissettiğimi söyleyebilirim. güvensizlik, aitsizlik ve özlem.
cildi okurken bir noktada hezeyan'a imrendim. çok soğuk da olsa ve hatta neredeyse hiç iletişimi de olmasa yanında sığınabileceği bir abisi var. bu iletişimsizliğe rağmen bence ikisi de farkında birbirlerine sığınabileceklerinin ve bibirlerine güvenebileceklerinin.
birçok kez değişimden bahsediyorlar ciltte. ama ben değiştiklerini düşünmüyorum. sadece kendilerine ve başkalarına karşı olan duvarları yıkıyorlar korkularından başka duygulara ve kişilere güvenerek. onlar için bu durumlarına da seviniyorum.
