İtiraf ediyorum.
“Dün geceye, Vallcarca’nın ıslak sokaklarında yürüdüğüm ana kadar, o ailede doğmanın affedilmez bir hata olduğunu anlamamıştım. Birden anlayıverdim; ben hep yalnızdım, hiçbir zaman ne ana babama güvenmiştim, ne de, büyüdükçe düşünmenin ağırlığını ve davranışlarımın sorumluluğunu müphem inançlara ve farklı farklı okumalara devretmeye alıştıysam da, sorunların çözümünü yükleyeceğim bir tanrıya.”
...
Vurucu girişiyle başlayan, özelde 60 yıllık kişisel entelektüel yolculuğunu ve genelde Avrupa Uygarlığının yolculuğunu temize çekiyor Katalan Filolog 
Jaume Cabre . Alzheimer nedeniyle hafızasında boşluklar oluşmaya başlayınca, kaybettiği sevgilisine yazdığı ve tüm inançsızlığına rağmen bir günah çıkarmaya dönüşen 830 sayfalık devasa mektup romanında.
...
İkonik olarak roman boyunca karşımıza çıkan bir tablo, bir kitap, bir elyazması, bir keman, bir müzik parçası Avrupa’da yaratılmış bütün güzellikleri ve bu güzelliklerin üzerine düşen, yine Avrupa’da yaratılmış kötülüklerin gölgelerini gösteriyor.
Karşımıza kah Vermeer, kah Beethoven, kah Zweig, kah Proust, kah Nietzsche, kah Goethe çıkıyor.
...
Yaşamak, varolmak; dakikaları saatleri, günleri ayları yılları sürüklemek... hep bir dram... kişinin istenciyle gerçeğinin keşişimi hep eksik... varolunan her lahza bir kayıp... kimi bir kişinin, kimi fikrin, kim bilincin kaybı...
...
İçine savrulduğumuzda karşımıza dikilmiş bulduğumuz büyülü bir dağ gibi yaşam: Mecburî tırmanışımızda, keşfetmenin, öğrenmenin, anlamanın, deneyimlemenin tragedyası; kaçınılmaz düşüşümüzde, kayıpların, unutmanın, eksilmenin, güçten düşmenin tragedyası. Hayatın komedyası neden bu kadar azlığa sıkışık?
...
Duygular:
Kimi mahzun: acı gibi, kayıp gibi, zaaf gibi Kimi esrik: aşk gibi, tutku gibi, arzu gibi
Kimi delişmen: sevgi gibi, iyilik gibi, dostluk gibi.
··
300 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.