Ted Hughes'i, hep şu sözlerimle anımsarım; ''yarattığı dizeleri güçlü bir okyanusa dönüştüren ve hayata karşı tanımsızlaşarak boğulan... mücadelesi kayıp bir çoban dağarcığı'' Çukurunda ilerleyen bir göz, Genişleyip derinleşen bir yeşillik Tüm güç ve pırıltısıyla Kendi amacına yönelik, (Sayfa 18) Hughes'in, bence yaşamını özetlediği, lakin hiçbir zaman yüzleşemediği o dört dizesi: Her şeyi kendi amacına yönelikti, derinleşen yeşillikler değil, zifiriydi onun ruhunda. Ayrı gibiyim topraktan ve köklü değil de Düşürülmüş gibi dalgınca boşluktan bağlarım yok. (Sayfa 38) Ve en sonunda ruhunu da sokağın ortasında düşürdü. Alan oldu mu bilinmez. Ama onun ruhunu büyüten ve en iyi tanıyan Sylvia Plath'dı. Yaşam çabalıyor. Ölüm çabalıyor. Taşlar çabalıyor. Yağmur yorulmuyor bir tek. (Sayfa 40) Yorulmayan yağmur: Plath'ın,''göz yaşları ve aşk teriydi'' Hughes ise bu yağmurun altında yaşayan suçlu bir kargaydı. Suçlu suçlu uçup gitti karga... (Sayfa 44) Hughes, dolu dolu yağan neşeli yağmurun altından gitmeseydi eğer, henüz gözlerimizin açılmadığı zaman oluşan; ''Plath ile o kıyı kenarı mutluluklarını görebilmek, ılımlı bir güzellik katardı dizelerin arasında yaşayan biz insanlar adına'' Ve onların beraber yazdığı dizelere sarılabilmek / elzem bir ihtiyaç duygusu yaratabilirdi. Bazı sonların mutsuz bitmemesi gerekli! Benim için Ted Hughes & Sylvia Plath, bu cümlenin içinde yer almamalıydı. Özellikle, mutsuz sonların başrolünde sevdiğimiz yazarlar olunca fazlasıyla üzülüyorum...

Seçilmiş Şiirler-Ted HughesTed Hughes · Adam Yayınları · 198711 okunma

·

159 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Laforet