George perec'in zihinleri sarsacak kalibrede olduğunu düşündüğüm romanlarından biri sadece. perec, modern bireyin girdiği o hastalıklı yaşam döngüsünü kelimelerin ölümcül, göz kamaştırıcı gücüyle ne de güzel tanımlıyor. minimal ve oldukça saldırgan bir üslupla adeta "yaşamayan" yaşamın sınırlarını çiziyor. sanırım perec efendi roman konusundaki tüm yeteneklerini bu kitapta toplamış. ayrıca, arka kapak tanıtım yazısındaki zerafeti paylaşmadan geçemeyeceğim: "insanlardan nefret ettiğin anlamına gelmez bu, ne diye onlardan nefret edesin ki? ne diye kendinden nefret edesin ki? keşke insan türüne ait olmak, o dayanılmaz ve sağır edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi; keşke hayvanlar aleminden çıkıp aşılan o birkaç gülünç adımın bedeli, sözcüklerin, büyük tasarıların, büyük atılımların o dinmek bilmeyen hazımsızlığı olmasaydı! karşı karşıya getirilebilen başparmaklara, iki ayak üstünde duruşa, omuzlar üzerinde başın yarım dönüşüne fazla ağır bir bedel bu. yaşam denen bu kazan, bu fırın, bu ızgara, bu milyarlarca uyarı, kışkırtma, tembih, coşkunluk, bu bitmek bilmeyen baskı ortamı, bu sonsuz üretme, ezme, yutma, engelleri aşma, durmadan ve yeniden baştan yaratma makinesi, senin değersiz varoluşunun her gününü, her saatini yönetmek isteyen bu yumuşak dehşet..."
