Mahir Ünsal Eriş'in okuduğum ikinci öykü kitabıydı bu. Yine Trakya, Çanakkale ve çevre yörenin insanlarıyla bezenmiş hüzünlü-komik hikayeler var. Genel anlamıyla yine beğendim, yine takdir ettim. Zaten son dönem Türk öykücüler arasında en samimi yazarlardan biri olarak görüyordum, görüşüm pekişmiş oldu.
En sevdiğim öyküleri ise benzer özellikler taşıyan "Çok sıkılır arkadaşı ölen çocuklar" ve "Hep Klinsmann'ın Yüzünden" oldu.
