Cemil Meriç senden hiç haz etmiyorum. Nedenlerini sıralayacağım.
Jurnal’e büyük hevesle başladım. Çok övgüler okumuştum ama sonuç: Kocaman bir hayal kırıklığı.
Lamia Hanım’a mektuplarla başlıyor kitap. Ortalara kadar cıvık cıvık aşk muhabbetleri var. Bir insan neden özel mektuplarını kitap yapar çok ilginç geldi bana. Yanlış anlamadıysam bunları yazarken zaten evliymiş. Ama buraya bir yanılma payı bırakıyorum.
Bu mektuplar sizi kusacak hale getirdiğinde şöyle bir geri dönüp kitaba bakıyorsunuz. Sürekli yabancılardan örnekler, ağlak bir aşk edebiyatı. Cüretkar kelimeler. ‘’Muhammed , Haticekübra ile geçirdiği yılların acısını torunu yaşındaki Ayşe’nin kollarında çıkardı’’ diye bir tabir var. Ben rahatsız oldum açıkçası. Yahu Sezgi yobaz mısın denilebilir şöyle söyleyeyim bu lafları söyleyen bir insan neden Erbakan’a, Necip Fazıl’a yağ çekerek mektup yazar? Ne çelişki Ya Rabbi!
Herkese ayrı ayrı mektuplar yazmış yağ çekmiş kısacası. Yani bir kitabı Türkeş’e, Mısıroğlu’na ordan Atilla İlhan’a, Demirel’e, Necip Fazıl’a… herkese, her cepheden insana yanaşmış. Sonra da yakınıyor ‘’Neden Atilla İlhan okunuyor da ben okunmuyorum?’’ diye. Bu yüzden. Hangi bayrağa selam durduğun belli olmadığından. Tarafsızlık namussuzluktur dedikten sonra bir taraf seçmemek… Ne bileyim…
Kitabın sonuna kadar yazar resmen ağlamış ve başkalarına saldırmış. Neden kitaplarım okunmuyordan girmiş, Ziya Gökalp kötü, Akçura iğrenç, İsmet Özel derslerimi anlamadı, şu iyi yazamıyor, bunun Fransızca’sı yok. Kendisine dönüp bakma zahmetine bile girmeden yukardan yukardan laflar. Bir de sürekli Cumhuriyet’e atıflar, beğenmemeler. Haspam sanırsın cephede savaşan kendisiydi. Böyle insanlara gerçekten tahammül edemiyorum.
Daha yazardım da neyse okuyacaklara sabır diliyorum. ^^
