Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.31
Gönderi
herkesin anlatacak bir hikayesi olmalı
Melekler insanı kıskanır; çünkü insan hissedebilecek, sevebilecek, emek verebilecek bir bedene, materyal bir gerçekliğe sahiptir. Tanrı zannettiğimiz ise sadece ilk yaratılmış olan melektir; kendisinden sonra gelenlere, onları kendisinin yarattığını söylemiştir, o kadar. O da diğer melekler gibi karanlık maddeden(bilinçten) oluşmuştur. Karanlık madde-toz-bilinç, madde kendi kendini anlamaya başladığı zaman olan şeydir; madde, maddeyi sever, kendini daha iyi anlamayı ister ve bilinç oluşur. Bilinç bazı varlıklar tarafından doğrudan görülebilirken bazı varlıkların onu görmek için bir araca ihtiyacı olur. Yetişkinlerin bilinci daha düzenli ve güçlü akımlar şeklinde görülür ama çocuklarınki küçük niyet burgaçları ile doludur, akıntılar döner, süzülür, kaybolur ve yeniden doğar. Bilge kişilerin bilinci ise yoğun ve karmaşık görülür.
Kehribarın uluslar arası terminolojide adı amberdir. Eski Yunancadaki adı elektrondur. Kehribar sürtüne ile ısınır ve hafif maddeleri kendine çeker. Bu manyetik özellik nedeniyle elektrik adı kehribardan gelmektedir. Dalgalar halinde giden ışık, bilince denk gelirse kutuplaşır, yani bilinç elektirik yüklüdür. Kehribar da kutuplaşma için kullanılır ve bilinci görünür hale getirebilen bir araç üretmekte kullanılır.
Kehribarın içeriğindeki süksinik asit doğal antibiyotik olarak bilinir ve 27 derece sıcaklığa ulaştığında ortaya çıkar. 36,6 derece olan beden sıcaklığı bu asitin ortaya çıkmasını ve deriden emilerek sisteme alınmasını sağlar.
İlk melekler bilinçten yoğunlaştı ve tanrı da onların ilkiydi. Daha sonra gelenlerden biri, bir dişi, bu gerçeği fark etti ve tanrı onu sürgüne yolladı. Gerçek bir yaratıcı var mı kimse bilmese de bilinen bir şey vardır ki ömürleri, insan ömrüne kıyasla çok uzun olsa da melekler de yaşlanır ve ölür. İlk yaratılan artık çok yaşlı ve diğerlerine olan ilgisi çok zayıflamıştır, gündelik işlerle uğraşmak yerine derin gizemler hakkında tefekküre dalıyordur; çok uzun zaman önce kontrolü eskiden insan olmuş bir başka meleğe, Metatron’a bırakmıştır. Daha önce insan olmanın ne demek olduğunu bilen bu melek, insanı diğerlerinden çok daha fazla kıskanmaktadır. Bilinç sahibi her varlığın tehlikeli ölçüde bağımsızlaştığını düşünür; tanrı’nın elçileri olan din adamlarını artık yozlaşmış ve güçsüzleşmiş bulur, bilinç sahibi olanları doğrudan yönetebileceği semavi bir krallık kurma niyetindedir. Bilinç sahibi olanlar ise semavi bir cumhuriyetin özgür vatandaşları olmak için sürgündeki dişi meleğin liderliğinde savaş vermektedir.
Tanrı ilk çağlarda bir hapishane kurmuştur. Bilinçli varlıklar öldüğünde bedenleri ve duyguları olmadan girdikleri bu ölüler dünyasında zamansızca hapsedildiler. Gardiyanları olan harpiler, ruhun en derin utançlarını görüp ölülerin sürekli kendilerinden nefret etmelerine sebep olurlar. Çünkü bunlar gerçektir; gerçekler, harpiler için besleyicidir. Eğer ölenlerin hayatlarına dair gerçek hikayeleri varsa harpiler onlara geçite kadar eşlik eder; ölülerin bedenleri nasıl toprağa, havaya karışıyorsa bu geçitten geçtiklerinde bilinçleri de atomlarına ayrılıp dünyaya saçılır, başka varlıkların atomlarına karışır, birleşir ve hayat bulur. Bu yüzden herkesin öldüğünde anlatacak gerçek hikayeleri olmalıdır. Yaşamın hakkını vermelerine yarayacak bir amaç; görmeli, dokunmalı, işitmeli, sevmeli ve öğrenmelidirler.
Ama ölüler diyarından çıkış kapısının açık kalmasının bir bedeli vardır; bu kapı açılırken sonu olmayan bir çukur oluşmuştur. Tüm evrenlerde oluşmuş milyarlarca bilinçli düşünce zerresi devasa bir çağlayan gibi bu çukurun içine çekiliyordur. Metatron’un yok oluşu da bu çukurda olmuştur. İlk yaratılmış olansa o kadar yaşlıydı ki onu koruyan kristal kafesten çıkarıldığında rüzgarla dağılıp gitmiştir. Geride bıraktığı his bitkin bir rahatlama olmuştur.
Tanrı öldü. İyilik ve kötülük bitmedi. iyilik ve kötülüğün kişinin dışında olan güçler olmadığı, kişilerin yaptığı şeylere verilmiş isimler olduğu anlaşıldı. Birilerine faydası dokunuyorsa o, iyi bir iştir. Zararı dokunuyorsa o, kötü bir iştir. Tanrı ölünce ona inananların evrenle bir olma hissini kaybedeceği sanılır ama anlaşıldı ki var olanla bir olmanın şartı tanrının varlığı değil, diğerlerinin var olduğu bilinciydi.
Çukur ise bilinci emmeye devam ediyordu. Düşünceyi, duyguları, hayal gücünü çekip yok edecek gibi görünüyordu. Tüm doğa bu vakuma karşı gelmeye çalışıyor, kendince barikatlar kurmaya çalışıyordu. Madde, bilinci seviyordu. Ölüler dünyasında çıkış penceresinin açık kalabilmesinin yolu, bu pencereden sızan bilinçten çok daha fazla bilinç üretilmesiydi. Bilinçli yaratıklar düşünerek, hissederek, ölçüp biçerek, bilgeli kazanarak onu devamlı yenilemeliydi. Tüm dünyalardakilerin bunu yapmasını sağlamak, onlara işleyişi anlatmak, kendilerini ve başkalarını bilmeleri, zalim değil nazik, aceleci değil sabırlı, aksi değil neşeli olmalarını sağlamak, zihinlerini özgür ve meraklı tutmak öğretilmeliydi. İnsanlar ancak böyle bir ömür sürdüklerinde harpilere anlatacak gerçek hikayeleri olacağını anlamalıydı.
Bazen kişilere mizaçları nedeniyle bazı görevler verilir. Kişi görevleri mizacı nedeniyle mi yoksa yapmak zorunda olduğu için mi yerine getirdiğini bilemez. Ne zaman ki görev biter, o zaman mizacını değiştiremese bile ne yapacağını seçmekte özgür kalır. Biri kişiye görevinin ne olduğunu söylediğinde kişi onun hakkında düşünüp durur. Sonunda o işi yaparsa buna içerler çünkü başka seçeneği olmadığı için bunu yaptığını düşünür. Yapmazsa da yapması gerektiğini düşünerek vicdan azabı çeker. Kişi ne yaparsa yapsın, bunu kendisi seçmelidir, başkaları değil.
Bilinçli varlıklar ancak duygularının var olabildiği yerlerde uzun ve sağlıklı bir ömür geçirebilirler. Bazı büyük acılar ya da kararlar kişiyi duygularından uzaklara sürükleyebilir. Eğer kişi bu zorlu süreci atlatırsa duyguları kopmadan, hala birken çok uzaklara seyahat edebilir, kişinin bilmediği yerlerden bilgi toplayabilir. Ama kişi zorlu süreci atlatamaz, bu ayrılık uzun sürerse kişi sağlığını kaybeder ve erkenden ölür. Zorlu zamanlarda duygular, kişilere küsebilir, duygularını görmezden geldiği için kişiyi cezalandırmak isteyebilir. Ama duygular, kişilere engel değil yardımcı olmak için vardır. Duygular kişiyi bilgelik yoluna teşvik etmeli, ona yol göstermelidir.
Bilinç ise kişi trans halindeyken çok uzaklara gidip bilgiler getirebilir. Fakat kişinin trans halindeyken kaybolup gitmemesi için bedenine, canlılığının kanıtı olan duygularıyla bir çapa atması gerekir.
Her zaman en önemli yer, o an olduğumuz yerdir. O anda olduğunuz dünyada bilinçli düşünce üreterek özgür bireyler haline gelebiliriz, etrafımızdakileri de özgürleştirebiliriz. Bunun için bütün bir ömür gereklidir. İlk önce kendini düşünen insan bunu yapamaz. Neşeli, nazik, meraklı, cesur ve sabırlı olmak gibi zor özellikler edinmeliyiz. hepimiz kendi dünyalarımızda çalışmalı, düşünmeli, zahmet çekmeliyiz. Ancak o zaman Semavi cumhuriyetin vatandaşı olabiliriz.
Hayvanların tanrıları, duyguları ve bilinçleri yoktur. Yaşar ve ölürler, bu kadar. İnsanlaşmak onlara beladan başka bir şey getirmez. Oldukları şey olmaya devam etmeleri gerekir.
Bilindik 3 boyuttan daha fazla uzamsal boyut vardır. Çok küçük bir ölçekte 7-8 boyut daha vardır ama bunları doğrudan incelemek imkansızdır. Bu boyutların modeli yapılsa katmanlar içinde katmanlar, hem kaplayan hem kaplanan köşeler ve kenarlar, içi her yer, dışı başka her yer olurdu. Tanrının savaş arabası olan bulutlu dağ da bir kayadan çok güç alanı gibiydi. Uzamın kendisini katlayıp gerip katman katman edip hava, ışık ve buhardan balkonlar, teraslar, gözlem kulelerine dönüşüyordu. buradaki ışık farklıydı. Dağı oluşturan maddeden kaynaklanıyordu. Madde, sedef ışıltısı ve ağır bir nefes ritmiyle parlayıp soluyordu.
depresyon, amacı olmayanları öldürür, amacı olanlara yanaşamaz.
Rahipler çikolatili seyrek, tatsız içer ve konuklarına da böyle ikram ederler. Kendi kibirli mahrumiyetlerini konuklarına da çektirirler.
İnsanların iki eli olması her işlerini başkasına ihtiyaç duymadan görebilmelerini sağlar. Belki insanı yalnızlaştıran da budur.
Neyin sebep, neyin sonuç olduğu kavranamayacak kadar her şey birbiri ile bağlı. Aracı kullanabildikleri için mi bilinç sahibi oldular, bilinçleri sayesinde mi aracı kullanabilir oldular?
Kuantum dolanıklığı, bir bütünü parçalarsan, bir parçanın başına gelen, diğerinin de başına gelir.
Bir araç faydalı da olabilir zararlı da, bunu belirleyen, kullanıcısının niyetidir. Zihinde kararsızlık olursa araç kırılır. Ama bir de aracın niyeti vardır. Bazen araç, bizim bilmediğimiz bir başka amaca daha hizmet ediyor olabilir.
Herkesin bir işi olmalı, onlara şeref getiren, gururla yapabilecekleri bir iş.
Pek çok yoldan birini seçtiğinizde, seçmediğiniz diğer yollar, hiç var olmamışçasına bir mum gibi söner. Her evrenin farklı bir niteliği, karakteri, hissi vardır; aralarında bazılarına daha aşina, bazılarınaysa daha yabancıyızdır.
Bilgin arttıkça güç kazanırsın. Bir ömür süren düşünce ve çabadan sonra öğrendiğin şey, bir lütuf olarak yapabildiğinden çok daha eksiksiz ve derindir. Üstelik onu unutamazsın. Sahip olmaya değer olan, çalışmaya değer olandır.
·
136 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.