(Kitap hakkında bilgiden, incelemeden çok kendimle konuşurcasına bir yazı yazdım, yıllar sonrasına saklayabilmek için. Kısacası bir inceleme niteliği taşımamaktadır.) Öncelikle bu kitabı okuma sürecimin bu aya denk gelmesi tamamiyle tevâfuk olsa gerek. Hiç plânda programda olmayan, yakın zamanda kardeşim vasıtası ile kütüphanemde kendine yer edinen 5 kitaptan biri ve ben bu beş kitaptan biri olarak Vefâ Apartmanı’nı seçtim, kardeşimin başka bir kitabı elinde tutup onu okumamı ısrar etmesine rağmen. Tevfik İleri’nin doğup büyüdüğü şehirde bir müddet yaşadım. Onun adını duyuşum lise öğrenimimin ilk yıllarında olmuştur. Zira adının verildiği bir lise vardır Rize’de. Bugüne kadar sadece ismen ve geçmişte Milli Eğitim Bakanı olarak görev yapmış biri olarak bildim kendisini. Hiç hayatı, kişiliği, âilesi, darbe senesinde kendisinin ve dâvâ arkadaşlarına yapılan işkenceler ve dolayısıyla tam olarak neler yaşadıkları hakkında en ufak bilgim yoktu. Şimdi ise bu kitap sayesinde çok temiz kalpli, çok iyi yetişmiş insanlar tanıdım ve bizzat onların diliyle, yazdıkları mektuplarıyla, anılarıyla tanıdım kendilerini. Kitabı okurken Vefâ Apartmanı’nı görüp oradan geçmeyi, babalarının bakan olduğu dönemde kimseye ‘bakan çocukları’ olduğunu söylemeyen bu mütevazı âileyi daha yakından tanımak, görmek, konuşabilmek arzusunu taşıdım, taşıyorum. Yaşanan tüm olumsuz hadiseler derinliklerime kadar işledi. Benim için çok duygu yüklü bir kitap oldu. Öyle ki insan bazen yumruklarını dahi sıkıp onların çektiği acıların intikamını dahî almak istiyor. Böyle zulüm olmaz! Böyle zâlimlik olmaz! Kendi ülkenin, milletinin vatânsever insanlarına, milletini seven insanlarına bu yapılmaz! Ha ülkesini, milletini sevmeyenler yapabilir tabiî ki. İnönü de millete düşmanlığının itirafını ve eylemleriyle de şiddetini göstermiş olmakta. Cehennemi müebbetli olsun ve dahî işkenceci başrollerinin de. Tevfik İleri’nin âilesine yazdığı elli kelîmeyle sınırlandırılmış mektupta yazdığı gibi “ALLÂH var. Büyük ALLÂH var. Her şeyi görüyor, biliyor…” ifadesine sığınıyorum. Adâlet bir şeyi yerli yerine koymaktır. Zulüm ise onu olması gereken yerden almaktır. O, şüphesiz gerek zâlimleri, gerek zulme mâruz kalan güzel insanları günâhlarıyla, yanlışlarıyla edinmiş oldukları kıymetli dâvâları ve o dâvâ uğruna çektikleri sıkıntılar ve adını anmalarının da hatırına yerli yerinde bulunduracaktır, O’na inanıyor, O’na sığınıyorum. Sözü, gönlü çok yormadan burada bitiriyorum. Tevfik İleri ve onun dâvâ arkadaşlarını, kader yoldaşlarını rahmetle yâd ediyorum. Mekânları cennet olsun.

Vefa ApartmanıSadık Yalsızuçanlar · Profil Kitap · 2018406 okunma

·

84 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

F.E.Y.