Kitabı iletişim yayınlarından tam metin olarak okudum. Kitapta karakterlerin ne kadar başarılı olduğunu anlatmaya gerek yok. Ama dikkatimi çeken asıl olay Tolstoy'un Levin karakteri üzerinden yine kendini varoluşsal bunalımını anlatıyor sonlarında ve kitap bununla sonlanıyor. Bu bakımdan ilginçti. Sanki yazarın yardım çığlığı ya da tersine hey sen de mi bunları yaşıyorsun burada senden bir dost var demesi gibiydi. Benim tarzıma yakın bir olay bu. Kitaptaki kalan muhteşemliğin üstüne benim için daha çekici hale getirdi bu durum.
