"Anne ben geldim, ağdaki balık Bardaktaki su kadar umarsızım Dizlerin duruyor mu başımı koyacak? Anne ben geldim, oğlun, hayırsızın." Yıllar önce, liseye giden, şiir konusunda bilgisi olmayan toy bir kız çocuğunu etkileyen dizelerdi bunlar. Ne oldu da o zamanlar gidip edinmedim ki bulunduğu şiir kitabını, diye arada kızıyorum kendime. Fakat sonra her şeyin bir zamanının olduğunu, insanın bazı yollardan geçip piştikten sonra bir şeyleri daha iyi anlayacağını kendime itiraf ettikten sonra o kızı affediyorum. Akdeniz'de doğup büyümekten daha güzel bir şey varsa o da Akdeniz'de doğup büyümüş ve Akdeniz'i anlatan bir şairi okumaktır. Mersin... Cennet şehir... Ki içinde "Cennet Mağarası" da vardır, bilen bilir. Bu sebeple bu güzellememe kızmazsınız herhâlde? :) Mersin... Denizi, portakal çiçeği kokan sokakları ile Akdeniz'in incisi. Dizeleri okurken sanki o deniz yanı başınızdaymış gibi, o portakal çiçeklerini kokluyor, yalınayak denize giren çocuk sizmişsiniz gibi hissediyorsunuz. Sonra birden karşınıza "acı, teneşir, toprak" kelimeleri çıkıyor ve ölüm gerçeğiyle yüzleşiyorsunuz. "Bugün oturdum ölümü düşündüm Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken" Ahmet Erhan'ın yirmi yaşında hayat güzelken düşündüğü ölümü, yirmi yaşında ve hayat -her şeye rağmen- güzelken ben de düşündüm. Nefesi şu anda dünyayı işgal etmeyen bir adamın sözleri bugün zihnimi işgal ediyor. Ve nefes almayan bir adamın, bugün, nefes alanlara bıraktığı -üstü kapalı da olsa- ölümü unutma uyarısını dikkate almak gerek diye düşünüyorum. Çok şey yazabilirim Erhan hakkında. Ama bugün burada konuşmak değil önce onu ve şiirini hissetmenin daha uygun düşeceğini söyleyip sizi onunla baş başa bırakıyorum (Gidin ve şiir kitabını bulun :) ). Belki bir yaz akşamında Akdeniz'in o güzel kentinde -tanışmıyor olsak bile- birbirimize denk gelirsek oturup onun hakkında konuşuruz, çünkü ben bundan sonra Akdeniz'in o güzel kentinde denizin kenarında portakal çiçeğinin kokusu gelirken burnuma, dostlarımla Ahmet Erhan'dan konuşuyor olacağım.