‘Dünya bütün görkemiyle yayılıyordu, zamanda geriye, zamanda ileriye, tarih uzun bir nehirdi ve hepimiz onun bir parçasıydık. Bütün ülkelerdeki bütün insanların benzer özlemleri vardı, benzer rüyaları ve dünyanın çevresinde el ele koca bir halka oluşturmuşlardı.’ . Arvid boşanmak üzere, bununla birlikte annesinin hasta olduğunu öğreniyor. Oldukça iç karartan bir girişi yaptım değil mi? Ama durun daha bitmedi: Arvid’in tüm bunların dışında başka sorunları da var. Geçmişte aldığı kararlar, geleceğe dair umutlarının renginin giderek pastelleşmesi gibi. Arvid 37 yaşında koca bir adam. İçindeki çocuğu öldürmüş değil ama içinde bir şeylerin öldüğü kesin. Parça parça anlıyor bunu. Parçalanarak kavrıyor. Buz gibi bir havada, eldivenimiz de yokken dinliyoruz hikayesini. Annesini, büyüme sürecini, fabrikadaki mesailerini. Havadan çok soğutuyor bakışları. Evlerden ırak demiyoruz yaşadıklarına, hanelerimize ne kadar yakın biliyoruz. . Lanet Olsun Zaman Nehrine hem yalnızlığın hem de çokluğun romanı. Petterson’un okuduğum üçüncü eseri olmakla birlikte, bana en çok dokunanıydı bu (Reddediyorum adlı kitabını da yakın zamanda okuyacağım). Çok sakin bir anlatımı var diğer eserlerinde olduğu gibi. Acıları süslemiyor hiç, ‘bırak dağınık kalsın’ diyor sanki. Zamanda atlamalar yapıyor örneğin, bir düne gidiyor bir yirmi sene evveline. Büyütmüyor Petterson hayal kırıklıklarını. Tarif etmiyor da içinize akmasını sağlıyor yaşananları. Arvid siz oluyorsunuz, annenizin gözlerinin içine bakıyorsunuz biraz sevgi için, ellerinizi yokluyor nasırlarınıza dokunuyorsunuz. Hissediyorsunuz. Petterson bunu yapıyor. . Delicesine akmıyor bu nehir, kurumuş kolları da var. Eğer siz de bu durgunluğu benim gibi seviyor-sahipleniyorsanız lütfen bu kitabı okuyun. . Aslı Biçen çevirisi, Emine Bora kapak tasarımıyla ~

Lanet Olsun Zaman NehrinePer Petterson · Metis Yayınevi · 2012278 okunma

·

1 artı 1'leme

·

1.443 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.