HAYATIN İKİLEMİ
Hiç sizinle konuşan bir kitap okudunuz mu?
Bu kitap iç sesiniz gibi konuşuyor sizinle:
“Bir insan yıllar geçiriyor, yeteneğini geliştiriyor, eşsiz yetenekler elde ediyor, dünya hakkındaki ayrımlarını mükemmelleştiriyor, iştahını genişletiyor, hayatın hayal kırıklıklarına katlanmayı öğreniyor, olgunlaşıyor, tecrübeli ve nihayet doğada eşsiz bir mahlûk haline geliyor, biraz haysiyet ve asaletle ayakta durup hayvanlık durumunu aşmaya çalışıyor ve bunların hepsi onlarca yılını alıyor; derken artık hırsını, tepkiselliğini kaybediyor ve herhangi bir kalıba dökülemez hale geliyor sonra da ta ta ta taaam gerçek trajediyle yüzleşme zamanı!
Böyle bir birey yaratmak için ortalama altmış yıllık inanılmaz bir acıya katlanmak, bunun için çaba harcamak ve sonunda sessiz sedasız ölmek…”
Bunları düşündü kadının elindeki toz bezi. Kadın toz bezini aldı ve odanın bir köşesinde ayaklığın üstünde duran elektro gitarı silmeye başladı. Tellere dokunmak hoşuna gidiyordu, çıkan sesler kulağa hoş geliyordu çünkü. Kadının avucunun içinde, gitarın parlak yüzeyinde dolaşmak, girinti çıkıntılarında oyalanmak tozlarla birlikte zamanı da siliyordu. Toz bezi insan olmanın çok zor olduğunu düşündü. Bu gitarı yapan, çalan, müziği bulan insan ölüyordu. Kadın odanın duvarındaki aynada kendini süzerken komodinin üzerindeki kitabın sayfaları arasından bir ses yükseldi;
—Kendine dışarıdan bakabilmek aynaya bakmakla aynı şey değildir.
Kadın irkildi, sesin geldiği yöne dönerek yüksek sesle cevapladı kitabı:
—Hey siz cansız varlıklar!
Ne sanıyorsunuz siz yaşamayı, insan olmayı! Bacağın kopsa travma, en sevdiğin ölse travma, ateş yakar, su boğar, yüksekten düşsen hiç şansın yok; yanında biri ölse bir hafta uyuyamazsın!
Bez hak verdi kadına, kitap konuşmaya devam etti: — Erich Fromm bir keresinde, daha fazla insanın deli olmamasının bir mucize olduğunu, çünkü hayatın çok korkunç bir yük olduğunu söylemiş.
Toz bezi, üzgün üzgün kadına bakarak ekledi: —İnsanlık durumunun sınırlarını aşmanın veya insanlığı mümkün kılan psikolojik yapısal koşulları değiştirmenin hiçbir yolu yoktur, dedi.
Gitar öyle bir gürledi ki bez kadının elinden fırladı. Kitabın sayfaları uçuştu ayna asılı olduğu duvarda zangır zangır titredi.
— Hadi dostlarım, hayatı olumsuzlamayı bırakın da onun üstesinden gelmeye çalışın! Her zaman bir şeylerin parçası olmaya çalışmak, sığınacak yabancı güçler aramak sizi merkezinizden uzaklaştırır ve güven verir. Eksik parçayı aramayı bırakın yahu, eğlenceyi kaçırıyorsunuz!
Sonra odadaki her şey gitardan çıkan sese kaptırdı kendini, gitarın söyledikleri umurlarında bile değildi mühim olan müziğin ahengiyle oluşan güzellikti. Su gibi akıyordu ve her yeri kaplıyordu. Kadın masanın, yatağın kenarlarının dolabın ve çekmecelerin tozunu almaya devam etti. Dudaklarının kıpırtısı müziğe eşlik ediyor elindeki bez durduğu yerde duramıyordu.
Açık pencereye konan kuş odada olan biteni etrafa ötüyordu. Balkondaki yaşlılar, karşı evin ikinci kat balkonundaki çamaşır ipinde tek başına sallanan mavi sütyen, birbiriyle boğuşan kediler ve yavruları kuşun sesini duyuyordu ama ağzındaki kocaman ekmek parçasını çiğnemeye çalışan dev martı olanlarla hiç ilgilenmiyordu.
Kuş uçtu.
Bulutlar gitti.
Güneş uyudu.
Kadın işini bitirip duş aldı ve yattı.
Uykusunda bu rüyayı gördü.
Kendine bir gerçeklik seç ve bir süre oyalan nihayetinde öleceksin tadında, tüm soyut şeyler ölüm travmasını aşma çabasıdır kıvamında bir eser. Freud, Rank, Adler, Fromm, Jung ve daha nicelerini çarpıştırarak fikir bombardımanı altında bırakıyor. Sabırla okursanız kendinizden çok şey bulacaksınız. Hatta, İnsanı ters yüz eden bu kitabı okursanız eğer, kendinizi bir et parçasından daha fazlası olduğunuza ikna etmeniz zor olacaktır.
Ama siz yine de müziğin ritmini kaçırmayın derim. Sonuçta hayattaki her şey ince bir dengeden ibarettir.
Göz kararı yaşayın gitsin.
Hayat karşısındaki tek başınalığımızın balkondaki çamaşır ipinde savrulup duran mavi bir sütyenden ne farkı var değil mi ama…
Ama kitap efsane:)
Ölümü İnkar
··
962 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.