Serinin birinci ve ikinci kitabı okuduktan sonra, kalan iki kitabını okumamaya karar vermiştim. Yaşar Kemal'in Mehmet Ali Birand ile yaptığı bir röportajı izledikten sonra, seriyi bitirmeye karar verdim. Yaşar Kemal'e o dönemde yapılan karalamalar ve eskiden çalıştığı gazetede kendisi hakkında yazılan "vatan haini" sözleri üzerine Yaşar Kemal şu sözleri söylüyor: "Bana vatan haini diyenler o gazete kapandığında unutulacaklar ama İnce Memed belki 50 yıl boyunca okunacak". Bu sözler serinin kalanını okumak için yeterli oldu.
Üçüncü kitabı gelecek olursak, İnce Memed'den ziyade daha çok yan karakterlerin hikayesi ağır basmış. Ana karakter üzerinden beklentileri olanlar için kitap durağan bir şekilde ilerliyor denilebilir. İlk iki kitaptaki heyecanı bulduğumu söyleyemem. Bunlara rağmen yan karakterlerin(Murtaza Ağa, Topal Ali, Askerler ve Yörükler vb.) hikayelerinin anlatımı oldukça hoşuma gitti.
Namı olan birisinin hiçbir şey yapmasa bile insanlar üzerinde kulaktan kulağa yayılan efsaneleriyle; sevenlerine mutluluk, düşmanlarına ise sonsuz korku saldığı durumlar mevcut. Halkın kulaktan kulağa oynaması gibi, pireyi deve yaparak çok küçük olayların büyütülmesiyle İnce Memed herkes için iyi veya kötü şekilde kahraman haline gelmiş.
Çukurova ve civar çevresi için oldukça geniş kültürel ve savaş sonra siyasi analizler çok derin bir şekilde yapılmış. Kurtuluş Savaşından sonra Cumhuriyetin ilk yıllarında toprak ağalarının nasıl zenginleştiği ve halkın ne şekilde yoksullukla boğuştu anlatılmış. Sadece bir eşkiya hikayesinden ziyade, belli bir döneme ayna tutan bir seri ve bu konuda çok başarılı.
Yaşar Kemal'in olayları yalın bir şekilde betimlemesiyle, İnce Memedin tarlada yürürken ayağına takılan çakır dikenlerinin bacağını kanatmasıyla duyduğu acıyı hissedebilirsiniz.
Serinin dördüncü kitabını okumak için sanırım üç, dört ay kadar bekleyeceğim. Kitapların kalın olması ve hikayenin biraz daha zihinde soğuyup olgunlaşmasının, okuma serüvenine pozitif etki yapacağı düşüncesindeyim.
