Öncelikle kitap güzeldi, romantizm türünde bir kitap olmasına rağmen sevdim. Aslında kitabı aldığımda romantizm türünde olduğunu bilmiyordum, aşk konulu kitaplara her zaman önyargılıyımdır. Bu kitaptan sonra önyargılarım tamamıyla geçtiği söylenemez ama azaldı. Eminim kitabın romantizm türünde olduğunu bilseydim almazdım. Gördüğünüz gibi kitaba başlamadan önce kitap hakkında hiçbir şey bilmiyordum. Muhtemelen ‘hayalet operayı kendisi inşa etmiştir, trajik bir olaydan sonra ölüp ruhu operada kalmıştır. Sonra orda çalışan bir kıza aşık olmuştur’ diye düşünmüştüm. Okuduğumda düşündüğümle hiçbir alakası olmadığını anladım. Bu kitabı okuduğum sırada rs’ye girmiştim. O yüzden çok keyif alamadım, hep yarım bırakıyordum. Betimlemeler çok etkileyiciydi. Hatta bir gece Acem ile Raoul Christine’i kurtarmaya çalıştıkları bölüm onları düşünmekten uyuyamadım. Kendimi onların yanındaymışım gibi hissettim tüm gece. Kitaptaki olaylarında gerçekten yaşanmış olduğunu düşünüyorum ya da yazar öyle göstermek için çok uğraşmış. Erik bunları haketmiyordu, dış görünüşü onun suçu değil...Raoul sayesinde gerçek aşkı öğrendim. Her ne kadar Erik’e üzülsem de Christine ile Raoul’un olmasını istiyordum. Çünkü aşkı için her şeyi göze aldı. Erik’in (opera hayaleti) Opera yöneticilerini kandırışını da keyifle okudum, çok iyiydi. Çok güzeldi. Bazen hâlâ bu kitabı düşünüyorum, şaşkınlığım ve soru işaretlerim bitmedi. :)
Konusundan biraz bahsedeyim: Christine operada ses sanatçısı ve batıl inancı epey çok olan biri. Babası da müzisyen olduğu için onun inandığı sıra dışı şeylere --müzik meleği- inanıyor. Erik (opera hayaleti) onu eğitebileceğini düşünüyor (sadece sesiyle). Christine’e ders verirken ona aşık oluyor. Olaylar böyle başlıyor...
