Ömer Aydın: Bilal 25 yaşında yakışıklı bir gençti. Adını dedesi koymuştu, Bilal-i Habeşi gibi olsun diye. Evet sesi Hz. Bilal gibi güzeldi, fakat sesini helal olmayan yerlerde kullanıyordu Bilal. Konservatuvar öğrencisiydi.. Tek hayali büyük bir şarkıcı, popstar olmaktı. Öyle güzel sesi vardı ki, şarkı söylemeye başlayınca bütün üniversite başına toplanır...

Bilal 25 yaşında yakışıklı bir gençti. Adını dedesi koymuştu, Bilal-i Habeşi gibi olsun diye. Evet sesi Hz. Bilal gibi güzeldi, fakat sesini helal olmayan yerlerde kullanıyordu Bilal. Konservatuvar öğrencisiydi.. Tek hayali büyük bir şarkıcı, popstar olmaktı. Öyle güzel sesi vardı ki, şarkı söylemeye başlayınca bütün üniversite başına toplanır Onu dinlerdi.. Okulda neredeyse çıkmadığı kız kalmamıştı. Herkes Onun karizmasına hastaydı. Böylesine gözde olmak Bilal'in hoşuna gidiyordu.. Bir gün okulun bahçesinde arkadaşları ile oturuyordu. Yanlarından baştan başa edep timsali bir kız geçiyordu. Şöyle bir konuşma geçti; -Ahh ulan ah! Şu kızı bir tavlayamadık,. -Ne inatçı bir kız. -İnatçı olduğu kadar da güzel.. Bilal hem konuşulanları dinliyor, hemde daha önce görmediği bu kızı süzüyordu. Üzerinde ayağına kadar inen bir pardesü, omuzlarına düşmüş başörtüsü ve edebi ile yürüyordu başı önünde. Bilal atıldı ortaya ; -Hadi iddiaya girelim, ben bu kızı tavlarım. -Yapamazsın heveslenme. -Hiç kimseyle konuşmaz O. -Olsun ben tavlarım diyorsam tavlarım. Ertesi gün Bilal, adını bile bilmediği kızı takip ediyordu. Onu tek başına otururken yakalayınca hemen yanına gitti. -Af edersiniz, biraz konuşabilir miyiz? -Sizinle konuşmam uygun değil, diyerek kalktı yerinden kız. Bunu birkaç kere denedi olmadı. Artık arkadaşları Bilal ile dalga geçmeye başlamışlardı. Kafaya koymuştu Bilal, arkadaşlarına rezil olmamak için her şeyi yapardı. Başarılı olamayınca arkadaşlarına "Ben kızı tavladım, utanıyor. Gizli kalsın istiyor" falan gibi yalanlar söylemişti. Ama inanmadılar, kanıt istediler. Bilal'in aklına harika bir fikir gelmişti.. Ertesi gün kızı yine tek başına otururken yakaladı, ve konuşmak istediğini söyledi. Kız kalkıp gidecekken "Ben NAMAZ kılmak istiyorum, bana öğretir misin" dedi. Kız durakladı. Bilal'e döndü. "Hiç erkek arkadaşınız yok mu namaz kılan. Ben yardımcı olamam kusura bakmayın.. Bir imamın yanına gidin". Yine gitmeye hazırlanırken Bilal "ALLAH RIZASI için" dedi. Kız artık adım atamazdı. Çünkü Rıza denmişti. Bilal bir çay bahçesinde oturup konuşmayı teklif etti. Mecburen kabul etti kız. Oturdular. Önce adını sordu. Adı Rabia'ydı. Ne de güzel ismi vardı. Ama hiç yüzüne bakmıyordu. Bilal bu durumdan rahatsız oluyordu. Onlarca kız kendinin peşinde koşarken bu kıza ne oluyordu da yüzüne bile bakmıyordu. Rabia sanki bir alim gibi Bilal'e namazı anlatıyordu. Oysa Bilal'in kafası başka yerlerdeydi. Tuzaklar kuruyordu. O sırada sıcak çayı eline dökmüş gibi yaptı ve can havli ile (sözde) yanan elini sallamaya başladı. Panik olmuştu Rabia. Onun bu halini görünce farkına bile varmadan "birşey oldu mu" diyerek elini tuttu. Tam o sırada ağaçların ardında gizlice bir poz patladı. Ve ertesi gün. Bilal ve arkadaşları oturmuş kahkaha ile gülüyorlardı. Arkadaşları "Helal olsun sana, nasıl da ayarlamış kızı. Biz de kızı namuslu bir şey sanırdık. "El ele göz göze" diyerek hayretler içinde resme bakıyorlardı. Kısa sürede tüm okul duymuştu bunu. Okulun en dürüst bilinen kızı, bir erkekle çay bahçesinde el ele, göz göze yakalanmıştı. Ve Rabia. Söylentileri duyunca beyninden aşağı kaynar sular dökülmüştü. Herkes kendisi ile dalga geçiyordu. Nasıl olmuştu bu. Nasıl da inanmıştı. Bilal'i buldu hemen, yanına gitti. Bu defa gözünün içine bakıyordu Bilal'in. Hem de ne bakış. Bilal erimişti bu bakışlar karşısında. Konuşmuyordu Rabia. Ama bakışları feryad ediyordu. Konuşmadan ayrıldı oradan. Bir gün. İki gün. Üç gün derken tam bir hafta olmuştu Rabia okula gelmiyordu. Bilal'in gözü her yerde Onu arıyordu. Çünkü o bakışı hiç unutamıyor, rüyalarına giriyordu. Bulmalıydı Rabia'yı. Özür dilemeliydi. Çünkü AŞIK olmuştu. Uzun uğraşlar sonucu buldu Rabia'yı. Evinin kapısını çaldı. Rabia karşısında Bilal'i görünce ne yapacağını şaşırmıştı. BUYRUN dedi başını eğdi. Bilal hiç lafı dolandırmadan "Benimle evlenir misin Rabia" dedi. "Bu kez ne tuzaklar kuruyorsun" diyerek kapıyı suratına kapatmıştı Bilal'in. Vakit ikindi vaktiydi. Rabia namaz kılmak için ezanı bekliyordu. Ve bir ses yükseldi ilerideki minareden. Bu nasıl bir sesti böyle. Öyle içten öyle güzel okuyordu ki insanı mest ediyordu. Sanki Bilal-i Habeşi'yi dinliyordu Rabia. Ezan bitmişti. Ama doymamıştı Rabia. Tekrar tekrar dinlemek istiyordu ezanı. Sonra minareden bir ses geldi. Bilal'di bu. Şöyle diyordu. "Rabia! Her şer'de bir hayır var derler. Bunlar olmasaydı ben Namaz'a başlamış olmayacaktım. Senin o bakışın beni doğru yola iletti. Ne olur Mirac'ta hediye edilen namaz hürmetine affet beni. Okunan ezanlar hürmetine affet beni. " Gözyaşları içinde camiye koştu Rabia. Birkaç kişi vardı zaten cemaat olarak Bilal de içlerindeydi. Bitirmelerini bekledi. Namaz bitmiş herkes dağılmıştı. En son Bilal çıktı kapıdan. Rabia koştu yanına. "Keşke bütün herkese duyurmasaydın bütün bunları". "Özür dilerim, arkadaşlarla iddiaya girmiştik. Ahmaklık ettim" dedi Bilal. Rabia: "Hayır onu demiyorum. Minarede söylediklerin". Bilal hiçbir şey anlamıyordu. "Ben ezan okudum, bunda ne var ki". Şaşkınlık sırası Rabia'daydı. Yoksa hayal veya rüya mıydı duydukları. "Ne söyledim ki Rabia" diye sordu Bilal, duyduğu her şeyi anlattı. Bilal şaşkınlık üzerine şaşkınlık yaşıyordu. Rabia'nın söylediği her şey ezandan sonra ellerini açıp minarede yüreğinden ettiği dualardı. Nasıl duymuştu bunu Rabia. Elbette ki Alemlerin Rabbi olan ALLAH duyurmuştu. "Hamd olsun Alemlerin Rabbi'ne" dedi. Ve olanları Rabia'ya da anlattı. Artık ikisi de biliyordu ki ALLAH onları birbirine yazmıştı. Bilal tekrar sordu "Rabia herşeyi unutup benim helalim olur musun" dedi. Rabia gülerek "Akşam bize gel babam versin cevabını" diyerek oradan uzaklaştı..

··

150 görüntüleme

Leyl

@Leyl963 ·

02 Mart 2017 12:58

Yusuf her akşam olduğu gibi yine facebook'ta dolaşıyordu... Gözü her gün paylaşımlarını takip ettiği sayfadaydı... Aslında sayfada değil sayfaya yorum yapan Büşra isimli o kızdaydı... Her akşam mütevazi yorumlar yapardı sayfaya.. Uzaktan uzağa hayranlık besliyordu Yusuf Ona... Defalarca mesaj atmak istemiş ama gönderememişti.. En sonunda cesaretini topladı ve kıza arkadaşlık isteği gönderdi.. Birkaç saat sonra girdiğinde isteğini kabul etmiş olarak gördü... Heyecandan ağzı kulaklarına varıyordu.. Hemen kontrol etmeye başladı.. Tuhaf olan bir şey vardı, listesinde Yusuf'tan başka erkek yoktu.. Ama neden? Neden Yusuf'un isteğini kabul etmişti..? Ertesi gün mesaj attı Yusuf... Selamlaşma, tanışma derken iyi anlaşmışlardı.. Yusuf aklına takılan soruyu sordu Büşra'ya -neden listende benden başka erkek yok... -Helal olmadıkları için.. -Peki beni niye ekledin? -...... -Cevap verir misin? -Bilmiyorum.. Anlamıştı ki kızın da kendisine ilgisi vardı... Ve bir aşk başlamıştı... Öyle böyle bir aşk değil ama... Büşra her fırsatta Yusuf'a dinin güzellikleri anlatıyordu, her kelimesinde ALLAH aşkı vardı Büşra'nın... Yusuf da en çok o yanını seviyordu... Sabahları namaza uyandırmak için aramalarını, her vakit namazında "Namazını kıldın mı" diye hatırlatmasını, teheccüd namazına kaldırmasını, her gün bir cüzü paylaşarak hatim indirmeyi teklif etmesini, her şeyini, her şeyini seviyordu Büşra'nın... Meğer dinini sadece 5 vakit namaz kılmakla, bir ay oruç tutmakla koruyacağını sanan Yusuf'un ne çok eksiği vardı.. Aylar ayları kovaladı... Birbirlerine "aşkım, canım" bile demeyen bu çift artık evlilik safhasına gelmişti.. Ama işin en ilginç yanı birbirlerini hiç görmemişlerdi.. Görmek istememişlerdi... Yusuf istiyordu aslında, merak ediyordu sevdiğini.. Ama sevdiği "O duyguyu yüzyüze tadalım" dediği için sesini çıkarmamıştı... Büşra her şeye razıydı... Sevdiği insanın yüzünü hiç merak etmiyordu.. Yüreğini sevmişti çünkü.. Ve buluşmak için anlaşıldı... Yusuf Bursa'dan Konya'ya gidecekti sevdiğini görmek için... Büşra'nın yanında kuzeni olacaktı.. Başbaşa kalmamış olacaklardı.. Belirlenen çay bahçesinde söylenilen masaya doğru ilerliyordu Yusuf.. Kalbi yerinden çıkacaktı.. Masada oturan iki bayanın yanına gelerek selam verdi... Ayağa kalkıp selamını aldılar Yusuf'un... Büşra'nın da kalbi yerinden çıkacak gibiydi... Sevdiği tam karşısında duruyordu... Eli ayağına dolaşmıştı... Yusuf sandalyeye oturdu... "Beklediğimden çok çok güzelsin" dedi... Ama bu sözleri Büşra'ya bakarak değil kuzeni Şeyma'ya bakarak söylemişti... İki kuzen ne yapacaklarını şaşırdı.. Yusuf ters giden birşeylerin olduğunu sezince "Bir hata mı ettim" dedi... "Büşra benim" dedi, az önce güzel olduğunu söylediği bayanın yanındaki... Ufak bir sessizliğin ardından konuşmalar başladı... Büşra'nın başı yerdeydi.. Hem utanıyor, hemde başta yasananlara canı sıkılıyordu.. Yusuf ise iyice süzüyordu Onu.. Hayal kırıklığına uğramıştı.. Büşra hayalindeki insan değildi.. O güzel birini istemişti... Oysa Büşra o kadar güzel biri değildi.. Büyük bir hata yaptığını düşünmeye başladı.. Hayır, hayır Büşra'yla evlenemezdi.. Onu yanına yakıştıramadı bir türlü.. Bir saatlik oturmanın ardından ayrıldılar... Yusuf otobüse binmişti.. Eli telefona gidip geliyordu.. Birşeyler yazmak istiyordu Büşra'ya ama yapamıyordu... Sonunda uzunca bir mesaj yazıp gönderdi... "Bir yeni mesaj" yazısını gören Büşra heyecanla mesajı açtı... Kimbilir ne güzel şeyler yazmıştır diye geçirdi içinden... "Büşra sen çok iyi bir kızsın aslında" diye başlıyordu mesaj... Bu cümle bile Büşra'nın beyninde şimşekler çakmasına yetmişti... Ve devamında kendisini beğenmediği, evlenemeyeceği falan yazıyordu... Gözünden yaşlar boşalıyordu.. Şeyma telefonu çekip aldı elinden, o da okudu... Nasıl olurdu böyle bir şey.. Birbirlerini böyle seven iki insan nasıl olur da ayrılırdı... Büşra günlerce ağladı... Namazlarını bile huşu içinde kılmıyordu artık.. Dünya ile ilgisini kesmişti.. Sürekli Yusuf'un profiline bakıyordu gizli gizli.. Ne yapıyordu merak ediyordu... Birkaç gün sonra "nişanlı" yazısını gördü Yusuf'un profilinde.. Dünyası yıkılmıştı... O inançlı Büşra intiharı düşünüyordu artık.. Evet evet artık bu dünyada Onsuz yaşayamazdı... Mutfağa koştu hemen.. Bulduğu tüm ilaçları odasına götürdü ve kapıyı kilitledi.. Hem ağlıyor hem ilaçlara bakıyordu.. Ağlarken uykuya daldı bir an... Rüyasında Yusuf'u gördü.. Ateşe doğru koşuyordu Yusuf.. Büşra da Onun ardından.. Yetişemedi Büşra, koştu koştu ateşin kenarına geldi... Ateş onu da çekiyordu yakmak için.. Büşra ise kaçmaya çalışıyordu... Sonra bir el tuttu Büşra'yı.. Kimin eliydi bu.. Kimse görünmüyordu.. Bembeyaz bir nurdu sanki... Ve bir ayet yankıladı Büşra'nın kulaklarında " Sizin hayır bildiklerinizde şer, şer bildiklerinizde hayır vardır.. ALLAH bilir, siz bilemezsiniz" Uyandı Büşra... Ağlıyordu... Nasıl olmuş da intihar etmeyi düşünmüştü.. Hemde fani bir aşk için.. Tevbe istiğfar ederek ilaçların hepsini pencereden dışarı fırlattı... Ve 6 yıl sonra... Büşra çok geçmeden bir imam ile evlenmişti.. Düğünlerinden hemen sonra Umre'ye gitmişlerdi eşiyle.. Hayalini kurduğu evliliği eşi Salih de bulmuştu... Bir de dünya tatlısı kızları olmuştu... Kızlarını tam islama uygun şekilde yetiştirmişlerdi.. Küçük yaşta hafızlık kursuna vermişler ve hafızlığına az kalmıştı... O gün Salih eşini ve kızını alıp bir parka gitmişlerdi.. Sürprizi vardı eşine.. Büşra çatlayacaktı meraktan.. Cebinden kağıtlar çıkardı Salih... -Bu ne? -Bil bakalım ne? -Söyler misin! -Dünyada en çok istediğin şey.. -Ama ney.. -Senden gizlice hac için başvuru yapmıştım ikimize... Seçilmişiz, bu yıl Hacc'a gidiyoruz hep beraber... Büşra sevinçten ağlıyordu.. Eşinin gözüne minnettar gözlerle baktı.. 6 yıllık evliliklerinde hiç üzmemişti Salih Onu.. Hiç incitmemişti.. Aynı şekilde O da Salih'i hiç incitmemişti... Tam o sırada kızları Hacer ağlayarak annesinin yanına geldi.. -Şuradaki kız bana hakaret etti, öcü gibi giyinmişsin dedi.. Kızları Hacer yaşıtları gibi değildi.. Başını kapatır, elbise giyerdi.. Kendi isterdi böyle olmayı.. Annesi babası da gurur duyardı.. Ileride oynayan kız ise neredeyse çıplak olan bir kız çocuğuydu... Büşra hemen kalktı yerinden.. Amacı kalp kırmak değil tebliğ etmekti.. Belli ki çocuğun ailesi bilinçsiz bir aileydi.. Kızının elinden tutarak çocuğun ailesinin yanına doğru gitti.. Masada açık seçik giyinmiş, edepsizce ağzında sakız çiğneyen bir kadın ve kolunda dövme, önünde bira şişesi duran bir adam oturuyordu... -Hanımefendi, biraz konuşabilir miyiz, dedi Büşra... -Ayy sizin gibilerle ne konuşacakmışım ki ben... -Ne var ki halimizde.. -Küçücük çocuğun beynini yıkamışsınız, şunun giyinişe bak.. Hangi devirde yaşıyoruz ayol... Konuşmanın başından beri arkası dönük olan adam, -Nermin biraz sakin olur musun, ileri gidiyorsun dedi... Ama bu nasıl olurdu.. Bu Yusuf'un sesiydi.. Büşra donup kaldı... O sırada adam arkasını döndü.. Evet bu Yusuf'tu.. Büşra'yı karşısında gören Yusuf soke olmuştu.. Utandı başını eğdi.. Büşra hareketsizce duruyordu öyle... O Yusuf'u gördüğü için değil, Yusuf'u o halde gördüğü için şaşkındı... Kadın: -Şu yobaza bakın, şimdi de kocama göz koydu, demeye başladı... Ve Büşra'nın kocasına seslendi.. -Karına sahip çıksana, milletin kocasına asılıyor... Salih kalktı yerinden.. O'na yakışan tek şey vardı... Gitti eşinin elini tuttu ve arkalarını dönüp yürümeye başladılar... Yusuf.. Ah Yusuf... Büşra'dan ayrıldıktan sonra abdestli namazlı olduğu söylenen bir kızla evlenmişti.. Kızın güzelliği dillere destandı... Tam da Yusuf'un istediği gibi.. Koluna yakışacaktı, yanına yakışacaktı... Ama evlendikten sonra ters giden şeyler olmuştu.. Eşi Nermin ailesinin baskısı ile kapandığı için evlenir evlenmez açılıp saçılmıştı.. Günah günahı doğurmuş, gitgide bataklığa düşmüştü ikisi de.. Yusuf içki içen, eşiyle kumar partilerine giden bir insan olmuştu.. Yetiştirdikleri çocuk da kendileri gibiydi.. ALLAH'ın bir olduğundan, Peygamber'in varlığından haberi bile yoktu... Ve Büşra onların yanından ayrılırken eşinin elini hiç bu kadar sıkı tutmamıştı... Binlerce şükür ediyordu içinden.. Nasıl bir hatadan korunduğunu şimdi daha iyi anlamıştı.. Ve o gördüğü rüyayı.. Yusuf'un ateşe düşüşünü, kendisinin ordan kurtuluşunu... Ve ayet yankılandı kulaklarında yine : "Sizin hayr bildiklerinizde şer, şer bildiklerinizde hayır vardır.. ALLAH bilir, siz bilemezsiniz" Bakara 216 Ve şu cümleyle RABB'ine seslendi: "Şer bildiğim şeylerde yarattığın hayra hayranım ALLAH'IM"...

1 sonraki yanıtı göster

Bu yorum görüntülenemiyor