#okudumbitti #FernandoPessoa #KalpDüşünebilseydiAtmaktanVazgeçerdi #87sayfa #AğustosAyı14cüKitap #HazırlayanYılmazŞener "İnsanları ve hayatı ne kadar severiz? Kendimizi sevdiğimiz kadar. Peki kendimizi ne kadar severiz? Kendimizi tanıdığımız kadar. Peki kendimizi ne kadar tanırız? Bunu ancak ölümün soluğunu ensemizde hissettiğimizde anlayabiliriz." Şu cümleyi okuduğumda bayıldım resmen. Öncesinde altını çizdiğim cümleler bununla öyle anlamlandı ki böyle başlamak istedim kitap yorumuna. Arkasından şu cümle geldi üç beş sayfa sonra " Eğer bir gün ölümden çok korkarsanız, doğmadan önceki halinizi düşünün. İşte ölüm böyle birşeydir" Gerçekten nedir ki ölüm ondan bu denli korkarız? Ya da aslında kitapta da dediği gibi korktuğumuz ölüm değil de aslında bilinmezlik miydi? Kitabın arka kapağında "hepimiz kendi dışımızdaki koşulların tutsağıyız" diye bir cümle var. İnsanı derin derin düşündüren bir cümle. Fernando Pessoa okumadığım bir yazar. Onu anlatan bu kitabı okurken biraz Kafka, biraz Albert Camus ve belki biraz da Stefan Zweig havası aldım diyebilirim. Şöyle ki, kafka gibi karamsar, Albert Camus kadar yabancı ve Stefan Zweig kadar derin düşünebilen bir havası var gibi. İlk fırsatta Huzursuzluğun Kitabı adlı eserini okumak istiyorum. "İnsan bedenini yıkadığı gibi yazgısını da yıkamalı. Kendi benliğinin ipini tutuyorsa elinde, çizgisini de çizmeli" "Yalnız yaşayamıyorsan, doğyştan kölesin demektir" "Çocukluğumu kaybettiğim için değil, çocukluğuma dahil her şey kaybolduğu için kederliyim" acıttı.. "Şu ölümlü dünyada, hiç bilmediğimiz bir limandan kalkmış, hiç bilmediğimiz bir limana doğru yüzen bir gemide yaşıyoru" "Sadece hayal gücü çok zayıf olan insanlar, bir şeyler hisetmek için yer değiştirmeye ihtiyaç duyar" "Ne mutlu yaşamlarını kimseye emanet etmeyenlere."

Kalp Düşünebilseydi Atmaktan VazgeçerdiYılmaz Şener · Destek Yayınları · 2020345 okunma

·

445 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Suzan gündüz