Acılara Eşlik Etmek!.
Bu hikayelerdeki dramlara dayanılmaz. Hüzne, kedere boğdular beni okurken, iştahımı kestiler. Sık sık oruç tutmalıyım diye düşündüm yaşamdaki bu yaşanmış ve hala da çeşitli şekillerde yaşanmakta olan kederlerin dinmesine destek olmak, katkı sunmak için zira tokluk, rahatlık, serbest hareket etmek ve şehvetler içinde içinde yaşamak, bu acılara karşı bir duyarsızlık, “Bunlar umurumda bile değil!” diye düşünmek gibi de geldi bana.
Bir şekilde yaşamdaki acıların yanında olmak gerekiyor. Ateşin düştüğü her yerde doğrudan olmamız imkansız ve de gereksiz olduğuna göre oruç tutmak yoluyla kendine yokluğu, mahrumiyeti ve acıyı yaşatmak bir başka eşlik etme yoludur acılara. Bununla birlikte de gerektiğinde ateşin düştüğü yer ve insanların yanında olmak;;;; yüz yüze ya da uzaktan bir destekle...
Kitaplarıyla doksanlı yıllarda tanıştığım Bekir Yıldız’ın hikayeciliğini seviyorum. Yerel unsurlar üzerinden konuşup yazsa da onun hikayelerinin işaret ettiği konular oldukça evrensel geliyor bana. Bununla birlikte çıplak ve cesur anlatımı da beni ürkütmüyor yazarın, çünkü kendisini anlattıklarının içinde öngöremiyorum. O sadece resmediyor olarak geliyor bana.
[[[Öyle ya; siz öyle olmadığınız ve olma ihtimalinizin de gözükmediği bir durumda daha yüksek bir gaye uğruna kalkanınızı da kuşanarak ve gayenizi okura hissettirerek cinselliğe yer verebilirsiniz yazılarınızda, cinayetleri de ele alıp işleyebilirsiniz roman ve hikayelerinizde istiyorsanız.]]]
Edebiyat ne güzel bir şey; gerçek ya da kurgu bizi hayatların üzerinde ve içinde dolaştırıyor. Ayna tutuyor hayata ve bizler de kendi algımız üzerinden anlayabildiğimizce anlayıp hüzünleniyor, şaşırıyor, kızıyor, ders çıkartıp uyanıyor, dumura uğruyor, yerine göre de gülüp eğleniyoruz. Yaşamı bize yakın kılıyor edebiyat; hikayesiyle, romanıyla... Yoksa nasıl gidip görüp dokunabileceğiz yaşamın her bir noktasına, içlerine; böylece nasıl öğrenip tepki duyacağız, destek olabileceğiz.. İşte Bekir Yıldız da hikayeciliğinde bu misyonu yüklenmiş; toplum, aile, kent, köy yaşamına, ilişkilere, sistem sorunlarına dair sözcüklerle resmettikleri ile bizi iyi anlamda da kötü anlamda da mest ediyor, düşündürüyor, ayağa kaldırıyor.
Bekir Yıldız okuyup da okumanın bitiminde aynı kişi olarak kalmak mümkün değildir diye düşünüyorum; eğer önyargılarımız yoksa/azsa ve anlattığı öyküleri kişiselleştirip oradakilerle özdeşleşmemişsek, kendimizi hayatın bir tarafında oraya çivili olarak tanımlamamışsak... Bu durumda bu tür öykülerin karşısına sağlam bir şekilde çıkmalıdır okur yoksa hikayelerin barındırdığı KATKI’dan nasibini alamaz belki de kayıplarla ayrılır kitabın başından.
Bol istifadeli okumalar dilerim!
.
