Bir hayvanın bakış açısından varoluşu sorguluyor Auster Timbuktu’da… Kulağa alışılmışın dışında gelen, ancak aslında farklı yazarlar tarafından daha önce denenen bu tarzı, bir de kendi üslubu ile yorumluyor.
Bu, efendisi Willy’ye sadık, sevgi dolu, akıllı ve görmüş-geçirmiş bir köpek olan Bay Kemik’in hikayesi… 7 yıldan beri yanında olduğu sahibinin “iyi yürekli bir deli” olduğunun farkında olan ve elinden geldiğince ona yardım için çabalayan Bay Kemik, daha ilk sayfalarda, tüm sevimliliğiyle sarmalıyor okuyucuyu… Ölüme yaklaşan sahibine can yoldaşı olan, onu kaybettikten sonra aklını kullanıp kendine sıcak bir yuva arayan, ancak Willy’i rüyalarında sürekli ziyaret eden bu sokak köpeğinin düşünceleri üzerinden varoluşu sorguluyor Auster.
Akıllı köpek Bay Kemik Willy’i unutamıyor bir türlü. “Deli” Willy’nin kendisine sağladığı sefil, ancak samimi dünyadan çıktıktan sonra attığı her adımda -Auster’ın olmazsa olmazları- “büyük Amerikan rüyası”nı; o ışıltılar altında saklanan“varlık” hırsını, farklılıklara olan tahammülsüzlüğü, anlaşılamamayı, sevgisizliği, tatminsizliği, iki yüzlülüğü ve inancı deneyimliyor. Karşılaştığı her insandan daha fazla insani yetkinliğe ve daha dürüst bir inanca sahip Bay Kemik. Yalnız kaldıktan sonra bulduğu iki ayrı ailenin yanında gerçek dünyayı daha da yakından tanıyor ve özgür iradesi ile Willy’yle “Timbuktu”da, ortak cennetlerinde, buluşabilmek için elinden geleni yapıyor.
Auster romanlarında kendi geçmişine ve acılı yazarlık yıllarına göndermeler yapmayı seviyor. Willy’nin; savaş dönemi travmalarını hala taşıyan Yahudi anne-babası ile ilişkisi, edebiyata ilgisinin çevresinde -bir öğretmeni hariç- hiç değer görmemesi, başarısız şiir denemeleri, parasız ve sefil hayatı, bu hayatı seçtiği için deli muamelesi görmesi; Auster’ın 40lı yaşlarına kadar yaşadıklarına benziyor. Bir nevi, Auster’ın “başaramamış” versiyonu gibi Willy; aynı onun gibi defterler dolusu yazıyor ve ölümüne yakın tek amacı, bir hastaneye gidip tedavi olmaktansa, bu yazdıklarını kıymet bilecek birine ulaştırmak oluyor.
Bir köpeğin gözü ile insanlığı sorgulamak ilginç bir düşünce; Kafka da “
Bir Köpeğin Araştırmaları”nda benzerini yapmış ve insanın korkularını, kaygılarını, yalnızlığını bir köpek üzerinden anlatmıştı. Ancak bence Auster Kafka’nın vuruculuğunun çok gerisinde kalıyor ve köpek düşüncesini yazıya dökmenin doğasında var olan, ve özellikle günlük ihtiyaçlar söz konusu olduğunda iyice açığa çıkan o saçmalıktan, Kafka gibi ustaca kurtulamıyor.
Bay Kemik’in iç sesi hem çok duygusal, hem de eğlenceli. O yüzden bu kısacık kitabı okuyup bitirmek son derece kolay. Değerler, hayvanseverlik, inanç üzerine sorgulamaları da değerli buluyorum. Yine de Kafka’ya hayranlığından dolayı böyle bir arayışa girdiğini düşündüğüm Auster’ın bu “köpeksi iç sesi”ni bir miktar sahte bulduğumu ve romanı öyle beklediğim kadar derin bulmadığımı da paylaşmalıyım.
··
957 görüntüleme
Henüz bu kitabı okumadım ama muhakkak okuyacağım, Auster, prospektüs dahi bastırsa okumalıyım, dediğim bir yazar:)) Köpeksi iç ses, bana çok enteresan geldi, okuyunca halleşiriz bakalım, ellerine sağlık canım.
Haydi oku da karşılıklı değerlendirelim, keyifle... Bakalım hemfikir miyiz?
Çok güzel yorumlamışsınız. Kafka'nın kitabını okumadım fakat Woolf'un Flush kitabını anımsadım bu kitabı okurken. Kitabın sonuna yaklaştığımda Flush'ta altta verilen 2. dünya savaşı ve etkileri acaba Timbuktu'da Amerikan sistemi eleştirisi mi diye düşünmedim değil. Belki de aşırı bir yorum olur benimkisi. Sizin değerlendirmeniz gayet akılcıl olmuş.
Beğenmenize sevindim. Woolf'un Flush'ını da ben okumadım, o yüzden fikrim yok. Ama sayenizde hemen alıyorum okuma listeme.
İşte bu sitede böyle dolu dolu yazışmaları çok seviyorum. Besliyor, geliştiriyor beni; büyük keyif veriyor. Çok teşekkürler❤️-
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.