Heinrich Heine, 
Sigmund Freud 'un hayatı için çalışırken karşıma çıkan bir isim oldu. Kendisi hakkında araştırma yapmaya başladığımda, hikayesinin tanıdık geldiğini fark ettim. 
Theodor W. Adorno , Heine'ın Yarası isimli kitabında yer alan ifadeyle, "Heinrich Heine’nin şiirlerinde tekrarlanan ümitsiz aşk temasını evsizlik ve yurtsuzluk alegorisi olarak yorumlar. Kendi de Heine gibi Yahudi olduğu için Hitler devrinde Almanya’dan sürgüne giden Adorno, Heine’nin kaderinin çağımızda, yerinden yurdundan, dilinden mahrum olan herkes için gerçekleştiğini ve Heine’nin yarasının hâlâ kapanmadığını söyler. Heine’nin kaderini yüzyıl sonra yirminci yüzyılın en büyük Türk şairi Nâzım Hikmet yaşar. Memleketlerinin süregelen buhranlarına, devrimlerin gürlemelerine ve kitlelerin göçlerine tanıklık eden bu iki ünlü vatan şairi, zaman ve mekân ötesinden birbirlerini yankılarlar." diyerek, hayranı olduğum büyük şair 
Nazım Hikmet Ran 'le karşıma çıktı. Bu sebeple kendisine hızlıca sempati duyup karşıma çıkan ilk kitabını da okumuş bulundum.
Şarkılar Kitabı , Heine'ın ilk gençlik çağı şiirlerini bir araya getirdiği küçük bir şiir kitabı olmuş. 1797 doğumlu şairimiz, 1828 yılında bir araya getirdiği şiirleri, amcasının iki kızına (Amalie, Therese) duyduğu karşılıksız aşkın meyvesi olarak değerlendirilebilir. Aşk, hem karşılıksız hem de hemen yanında olduğunda; kavuşma ihtimalinin verdiği "heyecan", elbet bir gün buluşacağız düşüncesinin inancının yarattığı "umut", bu süreçte yaşadığı "düş kırıklıkları" ve onun sonucunda oluşan "acı" ve "gözyaşı", şiirlere hakim oluyor. Kendisine hem Sigmund Freud'dan hem de Nazım Hikmet'ten hem de birtakım ideolojik yakınlık hissinden ötürü sempati duyduğum için, şiirlerini gereğinden fazla beğenmiş olabilirim. Umarım duygularım, estetik zevkime baskın çıkmamıştır ve şiirleri gerçekten güzeldir. :))
··
978 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.