"Kaybolmalı bazen insan,
kendi tenhalığına çekilmeli, biliyorum.
Ve bu zamanlarda kendiyle hesaplaşmalı,
Tartmalı kendini, yaşadıklarını, istediklerini
Ve barışmalı kendiyle ve tabii güçlenmeli.
Ama senin kaybolmaların korkutuyor beni.
Elimde değil.
Hala yerinden oynamış olan taşları oturtmaya çabalarken
Senin yeniden kaybolmandan korkuyorum.
Bazen çok özlüyorum seni;
Tenini, kokunu, gözlerini ama.
Ama buna da hakkım yokmuş gibi geliyor,
Sana sarılmaya sana dokunmaya ,
seni aramaya da korkuyorum.
Tüm korkularımın merkezine oturman da korkutuyor beni.
Başka korkum yok biliyorum.
Hatta bazen kızıyorum kendime neden diye?
Buna izin veren benim onu da biliyorum
Bu kadar çok şey bilirken
Seni hala seviyormuyum ?
İşte bunu bilmiyorum.
Zehrin panzehirini yine zehirden yapıyorlar
Peki senin panzehirin yine sen misin?
Canımı acıttığın gibi canını acıtmak
Geçmiyor mu sanıyorsun aklımdan?
Canımı acıttığın gibi canını acıtsam ,
Bu acı geçer mi?
Yaralandıkça yaralamak istiyorum,
Yaralamaya çalıştıkça daha çok yaralanıyorum.." 
Ayşen Vural
··
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.