Hayat gibi bir kitap.. Kitabımız 'Kendine uğramadan gitme bu dünyadan' mottosu ile bizi bir yolculuğa çıkarıyor. Ben bu yolculuktan keyif aldım açıkçası. Kitapta takip ettiğimiz bir baş karakterimiz olsa da başka onlarca hikaye de aynı anda devam ediyor. Kitaba, tek bir kere görüp bir daha karşılaşmayacağımız karakterler de giriyor. Bu da aslında oldukça gerçekçi çünkü gerçek hayatta, romanların aksine, tesadüfen hayatımıza giren kişiler pek kalıcı olmuyor çoğu zaman. Bu yönüyle kitabı takdir ettim. Keza akışını da sevdim. Aynı gün içinde hayatları birbirinden bu kadar farklı karakterlerin neler yaptığını, bir gününü nasıl geçirdiğini bir pencereyi kapatıp diğerini açarcasına kolaylıkla takip edebiliyoruz. Peki kitapta sevmediğim şeyler olmadı mı, oldu. İlk olarak Mecnun karakterinin kitabın mottosunu bu kadar tek başına sırtlanmasını ve bazen uzun nutuklar şeklinde yazarın sözcülüğünü yapmasını sevmedim. Kitapta kendini bulma kendin olma meselesi işlenirken Mecnun karakterinin insanları değişime çağırma çabasına rağmen kendini olmuş biri olarak görüp kendisinin asla değişime açık olmaması garip geldi bana mesela. Yine kitapta çok gerçekçi ve bizden karakterler olsa da yer yer bu 'konuşmalar ancak bir romanda geçebilir gerçek hayatta kim böyle konuşur' dedim kendi kendime. Yani gerçekçiliğini kaybettiği anlarda koptum bir miktar hikayeden. Kitapta dini ele alışı, bazı konulara bakış açısı eminim bir kesimi rahatsız etmiştir. Beni etmedi. Ben bu tarz kendi görüşü dışında her şeyden rahatsız olan insanların kendi görüşlerine güvenmedikleri için bu kadar hassas davrandıklarını düşünüyorum. Yani bir kitap sizde köklü ve güvendiğiniz bir görüşü değiştiremez, o zaman neden korkuyorsunuz. Okuyun, farklı görüşleri öğrenin, siz yine istiyorsanız kendi görüşünüzü savunun. Bu kitap size bir saldırı değil. Bunu anlayamıyorlar sanırım. Neyse.. Kitap benim açımdan mükemmel değildi. Beni düşündürdü. Kendi davranışlarıma, bu davranışları yapma sebeplerime bakmama sebep oldu, bu açıdan çok sevdim diyebilirim. Yinede karakterimizin kendine yolculuğu sırasında nispeten hep pozitif insanlarla karşılaşması beni hep bu hikaye bir ege kasabasında geçmeseydi ne olurdu diye düşünmeye itti. İnsan kendini İstanbul'da bulamaz mı mesela. Bir beyaz yaka yada öğretmen olarak yinede kendim olmayı deneyemez miyim. Ve bunu Mecnun kadar 'başaramamış' olmak bizi yalancı mı yapar hep. Velhasıl kelam kişisel gelişim tarzını oldum olası sevmesem de kitaba roman gözüyle bakıp, sevmediğim yerleri de olabileceğini kabullenerek devam ettim ve keyif aldım. Akıcı ve sürükleyici idi. İkinci cildini de okuyacağım. Mutlaka alın okuyun, hayata bakışınız değişecek diyebilir miyim bilmiyorum. Ama kendi hakkında düşünmeyi seven ve insan davranışlarını gözlemlemekten hoşlanan biriyseniz, bir çok karakteri ve akıcı kurgusu ile tercih edebileceğiniz bir kitap.

Güneş ÇavmasıEsra van der Wiel · Kuzey Işığı Yayınları · 2019386 okunma

·

361 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Duygu S.