Nerden başlasam, nasıl anlatsam bilemiyorum. İki haftadan uzun süreye yaydım okumamı bile isteye. Sanki kitap bittiğinde, ben de Ata'mla vedalaşmak zorundaymışım gibi hissettim. Yazımın devamında kendisinden çoğunlukla "Gazi" olarak bahsedeceğim çünkü yaklaşık on yıl önce bir kitapta; kendisine Ata denmesini sevmediği, Gazi dedirttiğini okumuştum. Kitap Salih Bozok'un çocukluğu ile başlıyor. Zaten "Mustafa" ile çocukluk arkadaşı, hatta akrabalarmış. Zamanında söylemiş Bozok'a "Seni yaverim yapacağım. Yanımdan hiç ayrılmayacaksın." diye. Gazi'ye dair hiç bilmediğim şeyler öğrendim bu kitapta. Mesela 1905 yılında, İstibdat Dönemi'nde kendisinin önce zindana atılıp sonra sürgüne gönderildiğini, henüz bir kahraman olmadan önce de kendisine suikast düzenlendiğini... Bir de işin başka bir boyutu var. Ben Gazi'yi gözümde öyle bir yere konumlandırmışım, öyle ilahlaştırmışım ki; onun bir insan olduğunu unutmuşum. Mesela Trablusgarp'a gönüllü gittiği dönemde fasulye ayıklaması beni inanılmaz şaşırttı. Nasıl? Bir Ulu Önder, bir kahraman nasıl fasulye ayıklar? Ya da Salih Bozok kendisini uyandırdığında, avucunu ona uzatıp "Nah sana!" demesi... Bu kitap bana, onun da insan olduğunu hatırlattı. Gazi harika bir lider, bir kurtarıcı, bir kahraman ama kendisinin kötü olduğu bir konu varmış. Eş olmak. Latife Hanım'ın mektuplarındaki hüznü ben de derinden hissettim. Elimde olsa kitabı lise müfredatına koyar, herkesin o yaşlarda okumasını sağlardım. Kitabı, Gazi'ye olan sevgim gözlerimden akarak kapatıyorum. Huzur içinde uyu Ata'm. Biz evlatların olarak; açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürümeye devam edeceğiz. Sen, huzur içinde uyu.

Yaveri Atatürk'ü AnlatıyorCan Dündar · Can Yayınları · 2013397 okunma

·

159 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

SİNEM ERKAN