BEYAZ ÖLÜM Vurgun yedi yüreğim, ben ne yaparsam yapayım ızdıraplarım dinmiyor. Direnmeye de gücüm kalmadı. Bütün bedenimi sarmış, anlayamadığım endişe ve korkular. Aynaya baktım bugün, ayna bile, "Sen bir hiç bile değilsin" dedi. Bu dağınık ve bitkin hâlim, aileme ve sevdiklerime üzüntü veriyor. Herkes yaşamak ister, ben ölümü istiyorum. Çünkü her şey insanlığın aksine. Aslında doğmadan ölüm daha anlamlı. Karış karış her caddeye, her yaprağa ve de her çiçeğe yazmak istiyorum; insafsız insanlığın bana yaptıklarını. YORUMUM; Sene 2013 ben kitabın kapağını kapatıp hüngür hüngür ağlamıştım tabi o zaman çocukluğun verdiği saflık vardı. Ama şimdi 24 yaşında bir daha okudum yine ağladım. Kitap bence okunmalı ders niteliğinde o kadar güzel ki. Ama bir o kadar üzücü. Aslında beni üzen hikâye de olan olayların hepsi hergün yaşanıyor. Damla gibi açılmadan solan çok gonca gül var. Ne yazık Aynur Hanıma ne çok yazık ki İrfan Bey'e. Kitapta en çok İrfan Bey'e üzüldüm güçlü durmak ne kadar zormuş belki anlayamam ama empati kurunca bile kalbime ağrılar giriyor. Diyecek o kadar çok şey var ki her cümlem spoi olacak. Ama şuan 30 dakikalık bir ağlama seansında sonra yazıyorum bu cümleleri hâlâ üzerimde Damla'nın çaresizliği kol geziyor. Ne acı... Kitap "Adı Beyaz Ölüm Olan Siyah Bir Hikaye" diye başladı. Gerçekten öyleymiş. Kitap okurken hep şey diyorum karakterlerin yerine geçip İrfan Bey bilse böyle olacağını gelir miydi hiç İstanbula. Ya da Aynur Hanım hiç bırakır mıydı Damlayı Canan'da kalması için. En acısı peki ya Damla gider miydi o partiye, içer miydi o meyve suyunu? Kitabı okuyun okutun gerçekten diyebileceğim hiçbir şey yok. 10/10

Beyaz ÖlümŞadiye Furkan Demirtaş · Mola Kitap · 201345 okunma

·

192 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Lenyathedertmother