İnce Memed eserinde çok anlamlı bir cümle geçer: "Demir olsam çürürdüm, toprak oldum dayandım." Anca toprak olmak lazım dayanmak için. Her şey ne güzel başlamıştı oysa... Pırıl pırıl hayaller vardı, tertemiz! Eserin o günlerden başlaması daha çok zorluyor yüreği. Güzel giden her şey bir gün alt üst olabiliyor. Hiç beklemediğin anda. Bir kız çocuğu düşünün, henüz 14 yaşında. Hayatının baharı bile diyemeyeceğimiz bir dönemde. Kabul olmasını en çok istediği dua: "Ama Allah'ım, senden istediğim tek şey ailem benden önce ölmesin yoksa dayanamam. Lütfen Allah'ım." (s. 73) Ve en acısı, bu duanın bir gün gerçek olması... Bir baba düşünün, acılar içinde, Öyle bir hayat ki şu dizeleri yazdırıyor: "Sabahları Hasta uyanmanı istiyorum. Hastaysan eğer Yaşıyorsun demektir."

Burçak Çerezcioğlu Mavi Saçlı Güzel Kız! O birkaç yıllık süreci adım adım yaşadım seninle! Günlüğünde geçen şarkıları açtım eseri okurken, günlüğünden geçen filmleri izleme listeme aldım. Öyle güzel, öyle cesur meydan okuyordun ki hayata, küçük şeyleri dert edindiğim için kendimden utandım! Hayata bakış açımı değiştirdi kurduğun birçok cümle. "Değerini bil her şeyin. Çünkü insan ancak kaybedince anlıyor bazı şeylerin değerini." (s. 114) Değerini bilerek yaşamak gerek her anı. Senin gibi, cesurca! Ve eminim 16 yıllık ömrüne birkaç hayat sığdıracak kadar değerini bildin birçok şeyin. Okurken bir hata yaptım! Ben yaptım, siz yapmayın yoksa yüreğiniz dayanmaz! YouTube'dan Burçak Çerezcioğlu'na ait ne bulduysam izledim. Gözlerim dola dola izledim! Benden daha olgun, benden daha cesur, benden daha çok şey yaşamış, uzun saçlarını kaybetse de inancını kaybetmemiş bir yürek öyle güzel dersler veriyordu ki... Henüz daha hastalığı ortaya çıkmadan bir dileği daha vardı: "Keşke ben öldükten sonra bu günlükle ünlü olsam." (s. 42) Bazı duaların gerçeğe dönmesi öyle acı ki. Okuduğum eser 82. baskı. Şimdi milyonlar tanıyor seni. Milyonlar senin için gözyaşı döktü. Birçok sanatçı kampanyalar düzenledi adına. Ama daha farklı şekilde, -oyuncu olma hayalin vardı mesela- tanımayı o kadar çok isterdik ki... Bazı yerlerde kendi "el yazısı" var. Oraları okumak daha acı... "Felaket. Galiba şu anda felç geldi bana. Hissetmiyorum. Allah'ım yardım et bana. Ne olur, korkunç bir şey bu." (Kemoterapi etkisiyle geçici felç geçirdiği bir an...) Bir ölüme an an şahit olmak en çok ailesi için zor olsa gerek. Burada bizim kanımız bile damarlarımızdan çekilirken... "Bazen kendimi ruhu alınmış mermer heykellere benzetiyorum, vursalar, kurşunlasalar işlemeyecek bir heykele." (s. 94, annesi...) "Bu kötü rüyadan kızımla beraber uyanmak istiyorum." Bazı şeyler başımıza gelmeden sanki hep başkalarının başına gelebilecek şeyler gibi düşünüyoruz. "Şu anda hastane odasındayım. Biliyor musun hastalığım neymiş? LÖSEMİ. Yani kan kanseri. İnanamıyorum. Ben kanserim. Hep başkalarında duyardım ve içim cız ederdi. Ne kötü, ölecek herhalde diye düşünürdüm. Oysa şimdi ben ölecek miyim?" Eser fotoğraflar ve gazete haberleri ile desteklenmiş. Bir hayat gözünüzün önünden geçiyor sayfa sayfa. Elinizi uzatıyor ama dokunamıyorsunuz. Tam bir şeyler iyiye gidecek gibi oluyor: "Eminim "hey". Çünkü bundan eminim. Ben çok sağlıklıyım." Sonra kaçınılmaz sonun adım adım yaklaştığını bildiğiniz için bundan da nefret ediyorsunuz. İlk anda umut, hayat dolu olması kurtarmıştı Burçak'ı. Böyle olmamalıydı... "Tam bir ay sonra, 11 mayıs 1995'te, on altıncı doğum gününe dört gün kala (ailesinden kimsenin ölümünü görmeden...), mavi saçlarıyla, sonsuzluğa kavuştu." Bu kadar etkisinde kaldığım bir eser hatırlamıyorum. Çok "günce" okudum ama böylesini görmedim. Kıymetli bir arkadaşımdan ödünç alıp okumuştum ama yapacağım ilk şey gidip kendime de alıp kitaplığımın en güzel yerine koymak olacak. Hayata tutunma çaban bana çok şey öğretti. Cesurluğun, mücadelen. Senin gibi pozitif bakabilmeyi, hayallerimin peşinden koşabilmeyi ne çok isterdim. Şu andan itibaren sana çok şey borçlu olacağım Burçak. Herkese tavsiye ederim diyemeyeceğim. Yüreğiniz dayanıyorsa okuyun. Hele benim gibi akrabalarınızdan birini lösemiden kaybettiyseniz okumadan bir kez daha düşünün derim. Bazı kitaplar yarken, bazıları yara olabiliyor.