HAYALLERE VEDA...
Bazı kitaplar vardır. Çok beğeniriz ve birileriyle bu kitap üzerine saatlerce konuşmak isteriz. Zihnimizde kitabın güzelliği kalır.
Bazı kitaplar vardır. Bizim için gerçekten efsane kategorisinde yer alır. Yazar bunu nasıl yazmış, bu duyguları nasıl aktarabilmiş deriz.
Bir de bazı kitaplar vardır. Sonunda öyle bir vurur ki bizi, yüzlerce sayfa boğazımızda bir yumru olur birkaç dakika yutkunamayız, tekrar tekrar okuruz o acımasız sonu.
İşte Hemingway'in 1929 senesinde yazdığı Silahlara Veda'sı tam olarak böyle bir kitap. Son sayfayla birlikte içimde bir şeyler acıdı.
Bu hızlı girişten sonra, biraz yazara değinmekte fayda var. Daha önce 
Çanlar Kimin İçin Çalıyor incelemesinde 
Ernest Hemingway'den bahsetmiştim. #83342791
Ama yine hatırlamakta fayda var.
Ernest Hemingway, 1.ve 2.Dünya Savaşları'nda ama özellikle 1.Dünya Savaşı'nda asker, ilk yardım eri, gazeteci, muhabir olarak birçok görev üstlenen, ruhu alev alev yazmak aşkıyla yanan muhteşem bir yazar. Yazma arenasına Güneş de Doğar eseriyle hızlı bir giriş yaptıktan birkaç sene sonra hayatında ciddi izler taşıyan ve şu an incelemesini yapma lütfunda bulunduğum Silahlara Veda'yı yazıyor.
Bu kitabın bu kadar güzel olmasını sağlayan birçok unsur var ve açıklamaya çalışacağım;
Hemingway eserlerinde genellikle savaş teması görürüz. Bu temanın yanına şarap ve kadın teması da eklenince ortaya çok samimi ve gerçek bir Hemingway kitabı çıkar.
Hemingway asla öylesine bir şeyler yazmaz. Görmediği, hissetmediği, şahit olmadığı duyguları ve olayları bize anlatmakla uğraşmaz. O ruhundaki her şeyi yazmak ister.
Kitabın içinden örnekler verecek olursak, savaş sırasında bacakları kopan bir askerden bahsettiği sayfalar vardı. Gerçek hayatta da cephedeyken bir arkadaşının bacakları koptuğu gibi kendi bacakları da patlayan bir bombadan ciddi zarar görmüştü.
Yaralandıktan sonra Milano'daki hastanede bir hemşireye aşık olması da hem kitapta hem gerçek hayatında yaşadığı bir olay. Hatta o hemşireden doğacak çocuğu da bu kitabın seneler sonrasında düzenlenip tekrar basılmasında ciddi rol oynuyor :)
Kitabın içine biraz daha girelim şimdi.
Kitapta Hemingway defalarca savaşın ne kadar kötü bir şey olduğundan bahsediyor. ''Savaş ne kötü şey'' cümlesini sık sık okuyoruz kitapta. Ve bu savaştan kaçacak hiçbir yer yok.
''Herkesin gidebilecek bir yeri olmalı'' diyor kitapta Hemingway, kendisi de ruhunda tutsak kalmışken. Ve ekliyor;
''Uyandığımda uzaklara gitmemiştim. Uzaklara gitmiyor insan. Yalnızca boğuyorlar.''
Bize bu saçma savaşlardaki çıkar ilişkilerini, askerlerin yaşadıklarını, savaşa dair umutsuzluğu, savaşın kazandım sanarken aslında kaybettirdiklerini çok gerçek bir dille anlatıyor Hemingway. Kendisi de savaştan çok bunalıyor ve aklında hiç yokken beklemediği bir anda bir hemşireye aşık oluyor. Ve hikaye de burada başlıyor.
Hemingway iyi bir romancı mı bu tartışılır ama kesinlikle iyi bir hikayeci bence.
Aşk teması hikayeye girdiği andan sonra, kitap savaşla aşk arasında müthiş bir mücadeleye girişiyor.
Asker ruhlu bir teğmenin milli duyguları, daha önce hiç tatmadığı aşkı tadınca kendi içinde çok daha güçlü savaşlar yaratıyor.
Tabi bu kitapta bir parantez de hemşire Catherine'e açılmalı. Okuduğum kitaplardaki karakterler arasında en naif, en cana yakın karakter olabilir kendisi.
Bu incelemeyi çok uzatmayacağım.
Catherine'e 'olmasaydı sonumuz böyle' diyerek incelemeyi bitiriyorum.
Kısa ve açıklı bir inceleme yazmaya çalıştım. Umarım okuyan herkes beğenir.
Bu güzel ve samimi kitabın ve Hemingway'in gerçek anlatımının tadını çıkarın.
Herkese keyifli okumalar ...
Bir parantez de yayınevine açmak istiyorum. Ben bu kitabı Bilgi Yayınevinden okudum. Önsözde kitabın yazım aşaması, basılma aşaması Hemingway'in oğlunun ağzından anlatılmış. Kitabın sonunda ise Hemingway'in bu kitabı ilk yazmaya başladığı zamanlardaki ilk sayfaların taslaklarını bizzat kendi el yazısıyla görmek harikaydı.
Ne güzel demiş önsözde Hemingway:
''Dünyada bir hikâye yaratmaktan daha tatmin edici bir duygu yoktur.''
··
4.613 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.