"Öleceğini bile bile yaşayan tek canlı insan!"
Bu sözleri sanki Ruhi Mücerret için söylemişler. Ölümü üzerine biçmiş ama bir türlü giyememiş 100 yaşlı gazi. Her an ölüme kavuşmanın hayalini kursa da, yaşamak onun alnına yazılmış. Civanla yolları kesişene kadar hayatı monoton devam eden Ruhi Mücerretin 100 yıllık ömrünün en güzel yılı son yılı diyebilirim. En azından en maceralı yılı.
Civan Kazanova. Uğursuzluklarla dolu bir hayatın şanssızlık dolu yaşamıyla mücadele verirken, kader onun hayat yollarını Ruhi Mücerrete çıkarıyor. Peki bu iki kader savaşçısı berbaber neler yapıyorlar? Ne gibi bir serüvenin içinde yer alıyorlar?
Kitabın başlangıcını Ruhi Mücerretin dilinden, devamını Civan Kazanovadan okusak da, son noktayı yine Ruhi Mücerret koymuştur.
Yazarın betimlemeleri harika. "Alıntı paylaşmaktan kitabı okuyamadım," dediğim kitaplardan. Beğenmediğim bir kaç noktaya değineceğim;
1. "...olmasaydı ben icat ederdim." Noktaların yerinde bir sürü söz değişse de sonluk aynı. Artık gına geldi, illallah dedim yani o derece.
2. Küfür, argo ve aşırı açığa kaçmış yerler var ki, bu da günümüz kitapların bir çoğunun olmazsa olmazı haline gelmiş. Keşke olmasa diğecem ama, günlük yaşamı sansürleyerek yazdığında yazar kısıtlanmış oluyor ve doğallık kayboluyor.(Ben yine de sevmiyorum bu tarz yazıları)
Bir çok sahnede kendimi Hollywood filmlerinin setinde hissettim. Çatışma, fantazi ve sair, vs.
Kitabın ana konusu reklam. Ve yazar çok büyük bir reklam kampaniyasına sponsorlük etmiş desem abartmış olmam. Kitabı okurken ne demek istediğimi anlarsınız.
Yer yer kahkahalar attım kitabı okurken. Yüzümde gülücükler gözüm yaşardı bazen.
Bazen de Ruhi Mücerret'in serzenişleri içimi sızlattı. Azerbaycan edebiyatından bir şiiri andırdı bana;
"Mənə yüz il ömür arzulamayın."
Çeviri; "Bana yüz yıl ömür arzulamayın."
Son sözlerimi kitaptan bir alıntıyla bitireğim;
"Allah' a ısmarladık sabırlı okuyucum. Siz de hakkınızı helal edin n'olur."
