Son okuduğum üç kitabı da (Kılıçtan Taç, Kargalar Meclisi, Suikatsçının Çırağı) beğenmediğim için bu kitaba başlarken baya buhranlardaydım. Kralların Yolu beklentimin üstünde çıktı. Evren güzel kurgulanmıştı. Sprenler, Parshmenler, Parshendiler, kremcikler, hareket eden bitkiler gibi daha sayabileceğim birçok detayla evren zenginleştirilmişti. Serinin ikinci kitabı olan Parlayan Sözler'e başlamadan önce araya bir tane Agatha Christie kitabı sıkıştırmak istiyordum ama bu kararımdan caymamak için çaba sarf ediyorum çünkü kitapta şu an aşırı merak ettiğim şeyler var. -Bu kısımdan sonrası spoiler içerir- Kral Taravangian beni aşırı şaşırttı. Minnoş, kedi gibi bir adam sanıyordum ama ruh hastası çıktı. Peşinde olduğu amaç uğruna katliam üstüne katliam gerçekleştiriyor. Aslında bir bakıma Dalinar'ın kötü versiyonu gibi. İkisi de yeni bir dünya düzeni oturtmaya çalışıyor. Shallan kısımlarını okurken sıkılmasam da her Shallan bölümüne geldiğimde sıkılacakmışım gibi hissettim. Shallan'ın sorunu kitaptaki diğer karakterlerin yanında sönük kalması. Kaladin'in bir sonraki planının ne olacağını merak ederken aniden Shallan'ın ailesine kurtarmak için fabrial çalma macerasını kkuayacak olmak çok da cazip gelmiyor. Çok çok yüksek ihtimalle Shallan'ın bir parekılıcı var. Jasnah'ın cinayet işlediği gece kullanmayı hiç düşünmediği bir silahtan bahsetmişti ve daha sonraki bölümlerden birisinde yaratıklardan (sprenlerden) kaçarken on kalp atışıyla ilgili bir kısım oldu. Muhtemelen babasının bir parekılıcı vardo ve Shallan babasını öldürdüğü için kılıcın sahibi oldu. Kaladin'in hikayesi baştan sona ayrı bir kitap bile olabilirdi. Normalde şerefli takılan, doğrucu, her şeyin en iyisini yapan karakterleri sevmem ama Kaladin bir istisnaydı. Etiyle, tırnağıyla çıktı en dipten. En çıkmazda olduğu anlarda bile bir çıkış yolu üretti. Özellikle Parhendi zırhlarını kullanarak okları üstüne çekme fikri çok hoşuma gitti. Shen çok küçük bir karakterdi ama Kaladin'in Parshendi cesedine dokunduğunde sinirlenmesine rağmen Kaladin'i itişinin nazikçe oluşu, sessiz sakin oluşu, genelde aşağıya bakması, Kaladin'in zırhları goydiğinde ağlaması yüzünden karaktere çok bağlandım. Umarım ileride harcanmaz. Yine üstünde fazla durulmamasına rağmen aşırı sevdiğim hatta favorilerimden olarak karakter Elhokar. Başarılı bir kral olmasını çok istiyorum. Ayrıca Dalinar'la olan karşılaşmalarında bu kadar kolay dayak yemesi çok saçmaydı. Sözün kısası güzel kitaptı. Okuyun, okutturun.

Kralların YoluBrandon Sanderson · Akılçelen Kitaplar · 2014501 okunma

·

615 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cansu Yılmaz