Hiçbirimiz, içine doğduğumuz yaşamı seçemiyoruz. Hiçbirimiz, gül bahçelerinde adımlamıyoruz hayatı. Her birimizin kendince acıları, zorlukları var. Bir başkasının acısı sana göre daha fazla diye, bu senin çektiğin acıyı da hafifletmiyor ki... Yokluğun içerisine doğmuş olmak, varlığa doğana dair derin bir haset ve nefreti de peşinde sürüklüyor bazen. Ama unutabiliyoruz işte, varlığımızın bizim seçimimiz olmadığı gibi, bir başkasının da kendi seçimi olmadığını unutuyoruz. Yokluğumuzun sebebinin o olmadığını unutuyoruz. Aksi daha kolay geliyor çünkü... Naoji de bunun getirdiği suçluluk duygusuyla silmeye çalışıyor kendini. Uyuşturucu kullanıyor, ailesinden uzaklaşıyor, kaba saba konuşmayı öğreniyor sadece kabul görmek için. Ama davranışlarını değiştirsen de doğanı söküp atamıyorsun işte. Naif insanlar hep naif kalıyor. Dolayısıyla Kabul göremiyor. Zaten kabul görememek, bir yere ait olamamak insanın en büyük laneti... Ve tüm bunlar, Noaji'nin intiharına giden merdivenlerde birer basamak oluyor. "Beni malum havalara girip yargılayacak ve intihar edişimi eleştirecek olanlar, ömrüme son vermeden onu sürdürmem gerektiğini söyleyip bana hayatta her türlü yardımı esirgemiş olanlar..." Kitap tam bir Dazai klasiği. Yazar, pek çoklarının aksine bende derin bir yaşama tutunma istediği uyandırıyor. Onun kıyısında yürüdüğü uçurumu okudukça ben daha fazla tutunuyorum hayata. Değerini anlamamı sağlıyor sanırım yaşamanın. Zaten tüm kitaplarında kendinden bir yansıma görmek mümkün. Olvido yayınları orijinal dilinden çeviri kullanmamış olmasına rağmen çok kaliteli bir iş çıkarmış. Başlarken çok korkuyordum ama akıcı ve tatmin edici bir çeviri ile okudum kitabı. Yayınevinin başka kitaplarına da mutlaka bakacağım. 10/10

Batan GüneşOsamu Dazai · Olvido · 20162,651 okunma

·

734 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sezen Gözde Demirci