Bu Marcovaldo’nun gözleri kent yaşamına az yatkındı; ilanlar, trafik ışıkları, vitrinler, ışıklı tabelalar, yazılar, dikkat çekmek için tasarlanmış olsalar da, sanki bir çölün kumlarını tarayan gözlerine hiç takılmazlardı. Buna karşılık, bir dalda sararan yaprak, bir kiremitten sarkan kuş tüyü gözünden hiç kaçmazdı; bir atın sırtındaki sineği, bir masada böceklerin açtığı deliği, bir kaldırımda ezilmiş incir kabuğunu görmediği, mevsim değişikliklerini, içindeki özlemleri, yaşamındaki yoksunlukları duyumsadığında kafa yormadığı olmazdı hiç.” Tanrı’nın ölümü salt imge olsa, oldukça güçlü bir imge olurdu. Ben, bunun fazlasıyla gerçek bir teşhis olduğunu düşünürüm hep. Böyle ruhsuz bir dünyada, Calvino’nun Marcovaldo’sunu, Nietzsche’nin Wagner’i önemsemesi gibi önemserim desem, pek hoş olmayacak biliyorum. Küçük cümleler kurmaya özen göstermem gerek. Hem Marcovaldo, Wagner gibi dönüşüm evresinde sanatıyla yer edinen üstün bir insan değil; doğaya-eskiye karşı savaşını, ona dair hiçbir iz bırakmadan kazanmış olan kentin, ayaktakımından, küçük, niteliksiz, alık bir kahramanı. Üstelik benim sonradan Marcovaldo’dan nefret etmem için hiçbir sebep de yok. Wagner gibi gerçek bir kişi değil o. Dünyadaki bütün insanları kent sahnesinde birer figürana ya da roman kahramanına dönüştüren çağdaş toplumun tragedyasında bilinçsizce ve alıkça yurdunu arayan bir Odysseia…Marcovaldo’dan Nietzsche’cil bir umut yeşermiyor doğal olarak. Dönüşümün tamamlandığı bir evrenin bu kent tragedyasında Marcovaldo’ların görebileceği tek gerçek, kentin ana caddelerinin çimen tarhlarındaki mantarlar olacaktır. Onlar da zehirlidir zaten. Sık sık komik ve güç durumlara düşen Marcovaldo’nun trajedisi, sanırım hayalini kurduğu belli belirsiz şeyin çoktan ölmüş olduğunu bilmemesinde yatıyor. Buradan Kavafis’in “Kent” şiirine bağlansak nasıl olur? KENT "Başka diyarlara, başka denizlere giderim, dedin. Bundan daha iyi bir kent vardır bir yerde nasıl olsa. Sanki bir hükümle yazgılanmış bir çabam; ve yüreğim sanki bir ceset gibi gömülmüş oraya. Daha ne kadar çürüyüp yıkılacak böyle aklım? Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam burada gördüğüm kara yıkıntılarıdır hayatımın yalnızca yıllar yılı yıktığım ve heder ettiğim hayatımın." Yeni ülkeler bulamayacaksın, bulamayacaksın yeni denizler. Hep peşinde, izleyecek durmadan seni kent. Dolaşacaksın aynı sokaklarda. Ve aynı mahallede yaşlanacaksın ve burada, bu aynı evde ağaracak aklaşacak saçların. Hep aynı kente varacaksın. Bir başka kent bekleme sakın, ne bir gemi var, ne de bir yol sana. Nasıl heder ettiysen hayatını bu köşecikte, yıktın onu, işte yok ettin onu tüm yeryüzünde. Constantino Kavafis Güzel oldu bence…

Marcovaldo ya da Kentte MevsimlerItalo Calvino · Yapı Kredi Yayınları · 2021425 okunma

·

514 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Parrhesiastes