Funda Özsoy Erdoğan, kendisinin ve bir çok okurun bilmediği üzere, aslında ülkemizin en iyi yazarlarından biri. Tahakküm, Sana Yazdığım Bir Mektup Olsaydın, Öğrenilmiş Çaresizlik gibi başyapıt ve onun civarında dolaşan eserleriyle Funda Özsoy Erdoğan, kesinlikle daha çok tanınmalı, daha çok okunmalı. yazarın ilk hikâye kitabı olan Gülümsemeyi Unutma, kusurlu bir başyapıt diyebiliriz. Aslında yazarın bütün hikâye ve romanlarını okumuş bir okur olarak Funda Özsoy Erdoğan'ın birbirinin aynı ya da benzer hikâyeleri birbirine kararak çok sesli anlatımını çoğaltığını ve son eseri ve başyapıtı Tahakküm'de ise bu çok sesli anlatımın bir koroya dönüştüğünü söyleyebilirim. Bu eserlerde geçmişe bakan, geçmişi düşünen, geçmişin bitmediğini, sürdüğünü hem hisseden hem de onu bilen karakterleri ve kişileri aracılığıyla sonu gelmeyen hesaplaşmaların yaşandığını söyleyebiliriz: insan, hatırlar. İnsan, yaşar. "hayat, akar". Ve bu akış içerisinde geriye dönüşlerimiz, başaramamışlıklarımız, kaybettiklerimiz, direnişlerimiz, var olma ve anlama çabalarımız ve gayretlerimiz birbirine dolana dolana anlatılır. Anne, her şeyin kaynağı gibidir neredeyse. Yazar hikâyelerini iç seslerle, farklı iç seslerin italik ya da italik olmayan fontlarla konuşması, ara metinlerle konuşturarak sürdürür. Anlar değildir yazar için önemli olan; hayat anlarla örülüdür, kimileri daha önemli ve baskın karakterli anlar olsa da hikâyeler hayat özetleri gibi iç sesleri dış seslere katarak, metinleri bölerek, çoğaltarak; bir çok kişinin hikâyesinin beraber yürüdüğü anlatılardır bunlar. Aslında bütün hikâyelerde ve romanı Tahakküm'de aynı şeyi görebiliriz: bunca ses, bunca hatırlama, bunca geriye bakış, anneye, köke dönüşü böylesine tekrar tekrar anlatabilen ama bir türlü eskimeyen, tanıdıklık ve aşina hissi vermeyen bir üslûbun ülkemiz edebiyatı için görevini çoktan yerine getirdiğini düşünebiliriz . Sadece Gülümsemeyi Unutma kitabı için konuşacak olursak; bu kitabın bir başyapıt olmasını engelleyen tek şey, kitapta yazarın ana meselelerinin yerini ideolojik bakışlara ya da ilahi olana bakışı, hikâye etmenin ötesinde veya gerisinde bırakarak yazdığı bir iki hikâye diyebiliriz. Yazarın şahsi imzasını ortaya koyan ögelerden birisi olarak uzun hikâyeler, romana dönüşmeye namzet anlatımları ile çoklu karakterleri ile konuşan, söyleşen, bilincinde hislerin, duyguların cümlelerin akıp gittiği bu hikâyeler elmas gibi parıldıyor. Mine Anne, Kibritçi Kız, Timuçin Bey'in Annesi, ve bence özellikle Fotoğraflarda Yaşamak, hemen ardından Eski Bayramlar, Eski Zamanlar; ve elbette son hikâye Gülümsemeyi Unutma muazzam güzellikte tadlar bırakıyor geriye. Ayrıca Tahakküm kitabında bu kitaba ve buradaki bazı hikâyelere bol bol atıflar yapılıyor. Yazar böylece kendi evrenini kuruyor diyeceğim, ama zaten bu kitapların tamamındaki bütün karakterler aynı evrenin, aynı zihin, bilinç ve duygu memleketlerinin insanları. Sözün özü; evet, Funda Özsoy Erdoğan'ı şu an tanımıyor olabilirsiniz, ancak bu yazar inanın bana ülkemiz edebiyatının en iyi yazarlarından biri. Mutlaka okumalı ve bu güzel üslûba, kaleme; bu his ve duygu dolu, zihin ve kalbin iç içe sarmalandığı dünyaya adım atmalısınız... Gerçek cevherler belki böyle arada kaynayıp gidiyor. Geç olmadan, elimizi uzatıp yakalamak gerek...MUTLAKA !!!!

Gülümsemeyi UnutmaFunda Özsoy Erdoğan · Ötüken Neşriyat · 202013 okunma

·

455 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.