Aşk… Olmadık yerlerde karşılar bizi… Bir an’da karşımıza çıkıverir… Gözümüzün takıldığı yerde hatta kör bir pencerede… Kısaca akla gelmedik her yerde. Işk ile bakarız camın arkasından yüzlerce adım birbirini kovalar bir o geçmez. Kavuşamama korkusu ile rüyalarımızda görmeyi umut ederiz. Kime, nasıl, hangi gerekçelerle ifade edemeyiz sevdamızı… Bir hümâ kuşu misâli kör bir pencerenin arkasında durma ihtimalini muhayyel ederiz sevdiceğimizi. Gecenin zifiri karanlığında dahi… Bazen kendimizi kör bir kuyunun dibinde buluruz Kenan ülkesinde yitiğini arayan Yusuf misâli… Zamanını şaşırmış mevsimler olduğu gibi mevsimsiz zamanlar kuşatır aklî melekelerimizi… Ve sorarız kendimize; Orada duran gerçekten o muydu? Orada mıydı? Orası nereydi? Sükûtun yankısı sevgilinin kalbinde dinlenir ama onu dinlemek için insanın kalbinin kulağı olması gerekir. Yelteniriz, ahh çekeriz o sesin sükût halini dinlemek için fakat abandone olarak kalırız yine yapayalnız. Olmayan, elle tutulmayan bir sevgilinin ardından koşarak, onun yokluğunu iliklerinde duyumsayarak, kendini yokluk denizine bırakarak... Sonra bir düşünürüz ne aradığımıza dair. Acaba peşinde koştuğum gerçek mi düş mü? Onu bulasıya… Yolunda yok olmaya… Aşk ve ölüm, hayat ve ebedilik… Güller… Hüzünlü yüzler… Dolambaçlı yollar… Yüzüme kapanan kör pencereler de olsa O kalbimin hep derinliklerinde!.. Anladım ki aşk; kavuşma iştiyâkının bir tezâhürüdür. Gerçekle düş arası, hayal kırıklıkları, inlemeler, ağlamalar...

Kör PencerelerRasim Özdenören · İz Yayıncılık · 2022122 okunma

··1 alıntı·

1 artı 1'leme

·

2.476 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mutâlî’