DİPÇE : Kendisinden icazet alınmadığı için dünyadaki varlığını onaylayamayan, öncelikle kendisi tarafından kabul görmeyen bir bireyin varoluşsallığı ile yüzleşecek gücü olmadığından, daimi bir kaçış duygusu ve melankolik bir ruh hali içindeki kıvranışlarına şahit olduğumuz isimsiz kahramanımızın dünyası... O; savaş sonrası doğan, ebeveynleri savaş içinde madden ya da ruhen kaybolmuş bir neslin travmatik çocuklarını temsil etmektedir. Savaşın üzerinden 45 yıl geçmesine rağmen bitmeyen sorgulama ve varolma sürecinin sancısını yaşamaktadır. Genazıno'nun karakterini, sokaklarda gezinen ayakkabı denetçisi ve terk edilmiş nevrotik bir adam olarak tanımlamak, bu romanın basit algılanış biçimi olarak doğrudur. Aslolan romanın arka planında çeşitli varoluşçu felsefi kavramları görmekle mümkündür. Çünkü Genazıno; Camus'un yabancılığını ve absürtlüğünü, Sartre'nin tiksintisini, Heidegger'in ölüme yakınlığını ve hatta Kierkegaard'in korkusunu tecrübe ettirdiği bir modern zaman karakteri yaratıyor. Kitabın kesit öyküsü yoğunluğu buradan kaynaklanmaktadır. "Bir insanın varsayımlar olmadan yaşayıp ölemeyeceği, ancak her koşulda biyografik bir çabayla belirli bir kişi olması gerektiği konusunda utanç vardır." düşüncesi kahramanımızın sıkıştığı bir utanç durumunu betimler.Utancın doğurduğu bu tiksinti onu çoğu kez deliliğin sınırlarına götürür. Bu karakter Uyuyan Adam karakteri gibidir biraz, en ufak uyaranla zihninin dehlizlerinde kaybolan, anla geçmiş arasında mekik dokumaktan yorulan bir zihin. Aslında o bir flanör tiptir. Sergio Chejfec'in 50 yaşındaki isimsiz karakteri de "Yürümek, öğretici ve bir şekilde dokunaklı bulduğum bir tür yüzeysel arkeolojidir.." diyordu. Ortak bir yazgı vardır iki karakter arasında. entelektüel zihinsel yolculuklarında bellek yaratmak ya da varolmak çabası. Genazıno'nun karakteri; firmanın verdiği ayakkabıları denerken, sokaklarda , onu inciten etkileyen, bir şekilde onun hayatına dokunan fakat hayatında tutunamayan onlarca arkadaşına rastlar. Her rastlaşma zihninde bir yara, bir utanç, bir giz ortaya çıkarır ve okur böylece onun yalnız ve sevgisiz çocukluğuna, özlediği annesine, ilk aşkına, ilk tutkusuna ve tüm vazgeçişlerine tanıklık eder. Dış dünya ile kendi iç dinamiklerinin uyumsuzluğu sadece isimsiz karakterde değil çocukluk arkadaşı Susanne'de, Himmelsbach'da veya onu terk eden karısı Lisa'da da göze çarpar. Böylece eser, başta ifade ettiğim varoluşsal sancının , yabancılığın ve başarısızlığın aktarıldığı bir süreç romanı olarak biçimlenir. "Benim gibi sadece eğitimli olan yabancılar, nereye saklanacakları söylenmeyen modern dilencilerdir" söyleminde hayatlarının sağanaklı bir günden, bedenlerinin ise sadece bir şemsiye görevi gördüğünden ibaret olduğu düşüncesini dönüştürecek mi? Genazıno ile muhteşem bir okuma keyfi deneyimledim. Diğer eserlerini mutlaka okumak istiyorum. Keyifli okumalar dilerim. Esen kalın.