Bu romanı alırken tercih kriterlerim arasında; Stefan Zweig kitapları gibi ince ama etkileyici olması, akıcı bir dille yazılmış olması ve bir önceki defa okuduğum dünya klasiğinden sonra bana biraz "heyecan vermesi" var idi. Roman kısaydı ama beni ne kadar etkilediği tartışılır. Zira hiç ummadığım kadar kötü bir sonla bitti ve arka kapağında yazdığının aksine define hikaysiyle iç içe geçmiş bir aşk hikayesine rastlamadım. Öyle ki kitabın yüzde doksanı define hikayesi üzerine kuruluydu ve aşk gölgede kalmıştı. Ayrıca yazardan define avcılığının kötü bir örnek teşkil ettiğine dair bir mesaj vermesini beklerdim (Kimbilir belki de romanın sonunda başkahramanların göçük altında kalması okura verilen ince bir mesajdı). Romanın yazım diline gelecek olursak; belki hemen öncesinde dünya klasiğini okumuş olup onun uzun uzun cümlelerle dolu diline alışık olduğumdan, belki yeni çıkan bir roman olmasından mütevellit konuşma diline yakın ama yazı diline uzak bir üslup kullanılmasından, belki de yer yer kullanılan argo sözcüklerden rahatsız olduğumdan olsa gerek ki ben bu romanın yazım dilini son derece bayağı buldum. Dolayısıyla alıntılamaya değer bulduğum cümle sayısı bir elin beş parmağını geçmedi. Tüm bunlar bir yana kitabın sevdiğim yönü yok değil. Yazar her bölümün sonunda ele aldığı esas konudan bağımsız olarak "O esnada aynı şehirde" diye başlamak üzere, peş peşe farklı olaylardan bahsetmiş. Bu olayların sıradan gibi gözükmekle beraber bir ortak yanı var ki her biri hayattaki bir başka acı gerçeği ortaya koyuyor. Bir cümleyi okuyorsunuz "işte bu çaresizliktir" diyorsunuz, ardından gelen diğer cümle ise size "hayatta böyle sahtekarlıklar da var" dedirtiyor. Anlayacağınız "O esnada aynı şehirde" diye başlayan her paragraf benim ilgimi çekmeyi başardı. Yine de bu kitabı okuduğum süre boyunca klasik kitaplardaki ihtişamlı cümlelere özlem duymaya devam ettim...

KöksüzlerBarış İnce · İnkılâp Kitabevi · 2022145 okunma

·

283 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sena Bir