Julian Lamadrid - Over (29 Mayıs 2017 Pazartesi) Bu kitabı yaklaşık yarım saat önce bitirdim. Gözlerim yanıyor. Uykusuzluktan değil hayır, duygusallıktan ve ağlamaktan. Boşluğa düşmüş gibiyim. Şu an hiçbir şeyin tadı yok.. O kadar doldu ki kafam, o kadar duygusalım ki şu an. Yazacağım o kadar çok şey var ki... Ben bu yıl kendimde şunu keşfettim. Mutlu sonlardan nefret ediyormuşum meğer. Ben normalde erkek karakterin ağzından anlatılan kitapları pek sevemem. Bu kitaba asla böyle bir düşüncem olmadan başladım. O kadar doğal geldi ki Theodore'un ağzından anlatılan yerler. Hiç kasma yoktu. Her şey öyle güzel kurgulanmıştı ki. Her okuduğum kitapta mutlaka sıkıldığım, 'ay yeter artık bunaldım.' dediğim yerler olmuştur. Her zaman oluyor. Hayatın Kıyısında'yı okurken asla sıkılmadım. Finch'in romantikliği, düşünceli halleri, garip halleri... Hepsinde o dünyadaymışım gibi hissettim. Violet'la gezerken, gülerken, ona iltifatlar ederken, onlar gülümserken bende gülümsedim. Kitabı bitirip, yazardan not kısmını okurken o kadar ağladığım yetmezmiş gibi bir daha ağladım. Violet, 'Hayır, bu o değil.' dediği andan beri ağlayarak okudum. Hatta bir ara kitabı fırlattım ve arkada müzik çalarken o kadar ağladım ki... o anı unutmayacağım. 'Böyle olmamalıydı' diyorum hala. Ama sonra durup düşünüyorum. Nasıl olmasını isterdim diye, ben olsam nasıl bitirirdim diye. Cevap kesin ve asla değişmeyecek. Kitabın tek bir kelimesini bile değiştirmezdim. Ve şunu fark ettim. O kadar ödül alan boş beleş kitap var ki. İnsanlar sadece o kadar ödül aldığı için alıp okuyor. Ama o kitapların hiçbiri bu kitabın yerini tutamaz. (2017'deki düşünceme göre, yaşıma göre.) Violet ve Finch asla unutmayacağım bir ikili oldu. Efsaneler ölmez. Violet ve Finch benim için bir efsane artık. Öylesine duygusal, anlamlı bir kitabı okuduğum için mutluyum. Öyle ki ben okuduğum kitapları hemen bitirmek isterim, olayları merak ederim. Bu kitapta da merak ettim ama asla bitmesini istemedim. Hiçbir cümlesinden nefret etmedim. Her cümleyi, her konuşmayı ilgiyle okudum. Bu yazı inceleme olmaktan çıktı ama yıllar sonra girip yazdığım bu yazıyı okuyacağım için içimden ne geliyorsa onu yazıyorum. Kelime yazamayacak hale gelene kadar yazmak istiyorum. Ancak bu şekilde biraz rahatlayabilirim. Bu kitap hakkında kimseyle konuşmak istemiyorum. Normalde okuduğum kitap hakkında arkadaşlarımla konuşmak isterim. İnanın bana kitaba başlarken kapaktaki kuş ve çiçekten bir şey anlamamıştım. Ne oldukları hakkında bir fikrim yoktu. Sonlarına doğru ağlamaya ara verdiğimde durup düşündüğümde anladım. Kardinal kuşu ve menekşe. Bunu anladığım an tekrar ağlamaya başladım. Finch'in mektubunu bulduğunda yine ağladım. Bu kitabı okurken harcadığım zaman, en tatlı, en acı, en içten, en duygusal ve en güzel zamanlardı. Ayrıca yazacak o kadar çok alıntı var ki.

Hayatın KıyısındaJennifer Niven · Pegasus Yayınları · 20162,676 okunma

··

1.967 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.