Ben Rus edebiyatını çok severim, ayrı severim. Kimileri için ağır, kasvetli, soğuk, cebinde son üç rublesi kalan hastalıklı bir baş karakterden oluşan ultra dram olarak kabul edilse de benim için Rus edebiyatı gerçeğin ta kendisidir. Bu kitapta öyle gerçekti ki beni çok ama çok düşündürdü. Elime aldığımda incecik olarak görüp bir çırpıda okuyacağımı düşündüğüm kitap beni duygudan duyguya hâlden hâle sürükledi. İlk olarak İvan İlyiç'in ölümünün arkadaşları tarafından duyulmasıyla başlayan kitapta arkadaşlarının riyakarlığını görüyoruz. Ölen kendileri olmadığı için içten içe sevinen İvan İlyiç'in "en samimi dostları". Bu duyguyu herkes iyi bilir. Bir felaket yaşandığında üzülünür üzülmesine de herkesin içinde kendilerine dahi itiraf etmekten çekindikleri "iyi ki benim başıma gelmedi" düşüncesi dolaşır durur. Kitap bununla başladı ve bu hakikati önce bir bardak soğuk su gibi yüzüme boşalttı. Sonrası da canımı sıkmaya devam etti, İvan İlyiç'in yaşamı, evlenmesi, çocukları ve hastalanması art arda devam ederken her şeyi olması gerektiği gibi yapmaya çalışan bir adamın ölüm vakti gelince "Ya bütün hayatım bir yanlıştan ibaretse?" sorgulaması yerini aldı. Belki kitabin birçok ana fikri vardır. Ama ben en çok bu adamın amansız hastalığı neydi, ona takıldım. Koskocaman İvan İlyiç gözümüzün önünde eridi, gitti. Hastalığı hakkında ekşi sözlükte çeşitli teoriler yazsa da benim de mantıklı olarak düşündüğüm bir gün düşmesi sonucu yaralanması ve iç organlarına aldığı bir hasar sonucu yavaş yavaş ölmesi oldu. Öleceğini hissetmişti İvan İlyiç. Ama İlyiç'i ölmek üzereyken kimse anlamadı. Karısı anlamadı, çocukları, dostları, doktoru. Hiç kimse anlamadı. Ama ben anladım. Bugün, yani yüz yıl sonra. Belki de beni de anlar birileri yüzlerce yıl sonra. Ama İvan İlyiç yüz yıl önce anlaşılmadan ve yalnız öldü. Ölürken hayatı doğru yaşayıp yaşamadığını düşünüyordu.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Kitap Zamanı Yayınları · 201145,7bin okunma

·

111 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Bigâne.