Edebiyatın büyük şairlerinden Cahit Sıtkı Tarancı. Bu şiir kitabını okumadan, seneler önce 
Ziya'ya Mektuplar kitabını okumuştum ve Cahit Sıtkı'nın o hassas, yaşamla ölüm arasında sıkışmış güzel ruhuyla orada tanışmıştım.
Yakın arkadaşı Ziya Osman Saba'ya yazdığı mektupları okumuş olduğum için, şiirleri bende daha çok anlam kazanmış oldu. Edebiyatta kendime de ruhen yakın hissettiğim şairlerden biri Cahit Sıtkı Tarancı. Bir yanda yaşam ve aşk duygusuyla doluyken, şiirlerinde bunu işlerken, bir yanda ölüm temasını işler. Ölümden korkar her insan gibi. Ama o duygu onda biraz daha fazladır. Ölümü yazılarında, şiirlerinde hep anar. Hayatını bu korku ile yaşar. Ayrıca kompleksleri vardır. Kendini pek beğenmez, çirkin bulur, yazılarında da bunu dile getirir. Bu hassas, duygusal yönüyle beni çok etkileyen ve duygulandıran şairlerden biridir. En meşhur şiiri olan "Otuz Beş Yaş" şiirinde "Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder..." demiş, ama ne yazık ki 46 yaşında vefat etmiştir. Şiirlerinde kelimeleri büyük bir ustalıkla kullanmıştır. En beğendiğim ve benim de savunduğum şiir hakkında olan düşüncesi şudur, şöyle demiştir: "Şiirle hayat arasındaki sıkı ilişkiye inandığım içindir ki, şiiri hiçbir zaman bir düşüncenin kanıtlanması (...) olarak düşünmedim." O böyle bir şairdir. Şiir özgür olmalıdır. Şiirin vezinli, vezinsiz, kafiyeli, kafiyesiz her türlü olabileceğini savunur. Sıkı sıkıya hiçbir akıma bağlı kalmamıştır. Ona göre şiirde kalıbın bir önemi yoktur, şiirde güzellik önemlidir. Vezinsiz, kafiyesiz de ortaya kusursuz bir şiir çıkabilir. Bir vezne saplanıp kalmayı, her bitkinin her toprakta yetişebileceğini ileri sürmekten farksız bulur.
Edebiyata "Desem ki, Otuz Beş Yaş, Gün Eksilmesin Penceremden, Memleket İsterim" gibi bilindik şiirlerinin yanında daha nice güzel şiirler bırakmıştır. Keyifle okudum, birçok güzel alıntılar yaptım, yeni şiirleriyle tanıştım. Edebiyatın bu usta şairinin mutlaka okunması gerektiğini düşünüyorum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.